Дзе разложыстыя гоні
Зачапіла аб гару, —
Рассыпае песьня звоны
Каля возера ў бару…
Ночка месячык злавіла
Дый закінула ў раку…
Шла вясёлая Марыля
На спатканьне к Петраку.
І вось там,
дзе вецер голы
Сее змрокі па трысьці, —
Цені дзьве… Знаёмы голас
Расьсякае ночы ціш:
„Эх, Марыля! Гэта — сёньня…
Ну а заўтра —
у паход!..
Рыхтавацца трэба зноў нам,
Каб спакойна жыў народ…
Заўтра — прызыў… Але трэба
Бараніць слабодны край!..
З пірагамі — ці без хлеба! —
Груганоў-жа — не пушчай!..“
Ночка косы расьпусьціла,
Дый загінула ў туман…
З разьвітаньня йшла Марыля —
Ні тугі, ні сьлёз — няма!..
|