Перайсці да зместу

Качаргой па абразох (1930)/Поп і чорт

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Багамольле Поп і чорт
Верш

1930 год
Пераклад: Анатоль Дзяркач
Пановаму
Іншыя публікацыі гэтага твора: Поп і чорт (невядомы/Дзяркач).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




ПОП І ЧОРТ

Пераклад

Ў цэркві, неясьці пад сьвята,
Перад люднай грамадой
Меў звычайную прамову
Поп у рызе залатой.

Босы, голы і галодны
Быў і Янка і Пятрук,
Ў гузакох былі іх рукі —
Поп быў гладкі, як япрук.

„Браццы“! ён хлусіў народу:
„Вы пярэчыце панам,
Наракаеце на бога,
Што жывецца кепска вам.

Памятайце, што за гэта,
Як надыйдзе страшны суд,
Ў пекла самае пацягнуць
Чэрці вас дзеля пакут.

Будуць вас пароць ражнамі
Перыць цэпам ці калом,
Або скуру драць крукамі
І ў смале варыць жыўцом.

Трэба кінуць паняверку
І пагарду сваю збыць,
Калі хочаце ня пекла,
Але раю заслужыць“.

Каля цэркві, як-бы цудам,
Чорт ішоў у гэты час
І пачуў папову мову
На сярэдзіне якраз.

З паўгадзіны, а мо‘ й болей
Пад ваконцам ён стаяў
І усе паповы словы
На хвасьце сваім зматаў.

Павалілі з цэркві людзі,
Ім у сьлед выходзіць поп.
Чорт, як воўк, бліснуў вачыма
І папа за грыву — цоп!

„Стой, папіла тоўстапузы!
Што пра нас ты ў цэркві лгаў?
І якія гэта штукі
Ты пра пекла маляваў?

Чортам ты хацеў спалохаць,
Або пеклам — вось дурны,
Што ім гэта, калі пекла
У жыцьці цярпяць яны“.

Поп у лукаткі зьбіраўся
Лататы ад чорта даць,
Але той, як смоўж, трымаўся,
І папу — ні даць, ні ўзяць!

Падганяючы каленам,
Чорт завёў яго ў завод,
Дзе нявольнік капіталу
Ў цяжкай працы ліў свой пот.

У папа аж дух запёрла!
Носам чмыхае, як конь,
А вакол грымяць калёсы
І у твар пячэ агонь.

І куды ні кінеш вокам —
Дым і чад стаіць кругом:
Сталь шыпіць, лятаюць іскры
І гудзе, гудзе, як гром!

Поп пачаў ужо прасіцца:
— Адпусьці мяне, чарток!
— Пачакай — яшчэ да пекла
Я цябе не давалок!

І, за карк яго схапіўшы,
Крукам чорт у неба ўзмыў
І ў новую майстэрню
Тоўстапузага спусьціў.

Тут было ўжо горш, як ў пекле:
У катле кіпеў чыгун,
Печы зьзялі, як маланка,
І у бубен біў пярун.

Раптам стала языкамі
Ўверх кідаць чыгунны вар…
Уцячы хацелі людзі,
Рукавом закрыўшы твар.

Але ўжо ня мелі рады:
Сьмерць іх тут спасьцерагла,
І згарэўшыя ляжалі,
Як снапы, каля катла!

Поп затросься, як асіна,
Свае лахі падабраў
І хутчэй за тога зайца
Лататы дахаты даў!