|
Нам часам за лічбамі сьвету няма,
І нікнуць у шуме полемік
Трывожныя дзеі, і тая зіма
І імя ўлюблёнае „ЛЕНІН“
Сьнягамі засланы былі паплавы…
Мароз пачынаў кананады…
Трывожна гудзелі сырэны Масквы,
Дрыжэлі агні Ленінграду.
І скаргі насілі завеі ў прастор
Праз межы, праз сьцены, праз краты,
І сьлезы абцёр бірмінгемскі шахцёр
І ты, беларускі араты.
Салоныя пырскі халодных завей…
Жалоба маскоўскіх трансьляцый…
Крываваю плямай стаіць маўзалей
На бруку Чырвонага пляцу.
Усе мы ў змаганьні жывем і гарым,
Але ня схіляемся ніцма.
І я, нібы даўні юнак-пілігрым,
Прыходзіў табе пакланіцца.
Пад гуд аўтабусаў
Я моўчкі стаяў
І ў памяць пра шлях твой пачэсны,
Табе я, мой родны, тады абяцаў
Сьпяяць адвітальную песьню.
І гэтая песьня на сэрцы ў мяне,
І ёй адгукаемся ўсе мы:
І я, і мой брат у чужой старане,
Далёкі гарняк з Бірмінгэму.
Мы верым, што сэрцы ня могуць згараць
І хай мы згарым у імкненьнях,
А будзе натхняць
І другіх запаляць
Імя непаўторнае:
„ЛЕНІН“
1929
| 
Прапануем да спампаваньня!