|
Цягнецца араты
За сахой крывой;
Конік сьлепаваты
Трасе галавой.
Бражджыць, скача сошка
То на пень, то з пня…
Цяжанькая ношка,
Араты, твая!
Стаў з трудоў гарбаты,
Хоць яшчэ ня стар,
Падбел пабіў пяты,
Загарэў ўвесь твар.
І ногі, і рукі
Крывыя дрыжаць;
З якой, ах, прынукі
Мусіш гараваць?
Што цябе ганяе
Так трудзіцца век:
Ці доля такая,
Ці зьвер-чалавек?
Ну, ідзі, араты,
Гэй, далей ідзі!
Шнурок вузкаваты
Ары, не глядзі.
Ў сыру зямлю прутка
Сошку закладай,
Каня пугай хутка
Гані, паганяй.
Скібіну ў скібіну,
Загон у загон,
Вылі дзесяціну,
Ня лічы варон!
За кожным зваротам
Баразну ральлі
Палівай ты потам,
Сьлязіной палі.
Змогся. Час прысесьці,
Аддыхнуць, дружок…
Нясе жонка есьці
Цэлы спарышок.
Ну што, баба, гэта
Хлеба не нясеш?..
Ці-ж на то ўсё лета,
Араты, арэш?
Ці-ж на тое трэба
Ліці табе пот,
Каб есьці бяз хлеба
Лебяду, асот?
Ці-ж на тое ў полі,
Хоць душой замры,
Б‘ешся без патолі
З зары да зары?
Доля твая, доля!
Дзе-ж яна расла?
На чыстае поле
Хіба уцякла!
Ой ты, мой араты,
Хмары ты хмурней:
З цябе сьвет багаты;
Ты-ж ўсіх бядней…
1908 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!