|
Не ў салдаты выпраўляе
Маці свайго сына,
Не на службу ў двор да пана, —
Едзе ў суд хлапчына!
Знае маці — не жартуюць,
Судзяць судзьдзі строга,
Хоць сынок яе ня злодзей,
Не зрабіў нічога:
Не забіў, не абясславіў, —
О, не, не! крый божа!
Гаварыў ён — ну, што ў гэтым? —
Што так жыць ня гожа,
Жыць і гнуцца. Прад багатым
Поўзаць чарвякамі,
Што даволі ўжо цярпелі
Доўгімі вякамі,
Што даўно пара за розум
Бедным людзям ўзяцца
І парадкаў справядлівых
Трэба дабівацца.
А каб справіцца з няпраўдай,
З крыўдаю, з бядою,
Дык націснуць трэба людзям.
Дружнай грамадою…
Конь запрэжан, ўсё гатова.
Смутная дарога!
Ня суліць яна старэнькай
Добрага нічога.
Горкі жаль акрыў кабету
І здушыў ёй грудзі.
Ў кут забілася і плача,
Каб ня зналі людзі
Яе гора і трывогі
І жальбы па сыну.
— З богам, сынку! хай дае ён
Добрую часіну! —
Рушыў конік. Заскрыпелі
Весьніцы гаротна.
Азірнуўся бедны хлопец
Горка і маркотна.
На дварэ стаіць матуля,
Галавой кіўнула,
А сама сьлязу буйную
Рукавом змахнула.
Вось і поле. Конік трусіць.
Вецер падзімае.
Азірнуўся хлопец — хата
З вока прападае.
І абцёр ён непрыметна
Жаласьці сьлязіну.
Эх, відаць, ня скора ўбачыць
Родную хаціну!
1910 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!