Збор твораў (Колас, 1928—1929)/I/1/I/Нязбытныя надзеі

← Ноч

Нязбытныя надзеі Верш Аўтар: Якуб Колас 1928 год

Журба палёў →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Нязбытныя надзеі.

Прапануем да спампаваньня!

НЯЗБЫТНЫЯ НАДЗЕІ

Ціха калосьсе, схіліўшы галовы,
Шэпчуць у межах палёў.
Толькі-ж ня слухае неба іх мовы —
Скаргі ржаных каласоў.

Сіняе неба ўсё сонцам заліта.
Полудзень. Вар. Цішына,
Дожджыку просіць зялёнае жыта,
Прагне вады ярына.

∗
∗     ∗

Ша! Хмарка, хмарка дарагая
Паўзе па небе з-за лясоў!
Яна — надзея, радасьць гаю,
Жаданьне красак, каласоў,

Бо сонца-ж так пячэ бяз жалю,
Бо душна, горача ў палёх,
Смуга сухая крые далі,
Мальбы-ж расьлін ня чуе бог.

Нямее ўсё, маўчыць, чакае,
Надзеі тоіць усё вакол
І прагна вільгаць палыкае
Акамянелы, пылкі дол.

Глядзіць і лес і луг з мальбою,
Гадае, думае зямля,
Што хмарка дожджыкам-сьлязою
Спадзе, — ажывіцца ральля,

І ў неба дойдзе плач з туманам,
Што сівым дымам нема зьвіс
Над цёмным лесам і курганам,
І ліне дожджыкам на ніз.

Плыве хмурынка ў сінім полі,
Мінае лес, мінае гай —
Яна ня чуе крыку болі,
Бо вабіць хмарку іншы край.

1909 г.