|
Запоўнены стадол, як яблыку упасьці, —
Грамада прагная варушыцца, шуміць;
Пытаньне носіцца вакола, а што ўдасца…
Што будуць тут прамоўцы гаварыць?
Ці ўловіць што настроенае пільна вуха
Ў прамовах тых, што мусяць скора пачынаць?
Што скажуць скліканым аб сконе галадухі,
Аб прадналогу, аб рэволюцыйным руху
За межамі, аб тым, як землю падзяліць?
Мо‘ новых йшчэ навін паслухаці пазвалі —
Пара-ж бурлівая і віхрам ходзіць сьвет,
Авось цару якому голаў абламалі,
А ўладу краем пераняў сабе савет.
Мо‘ трэба ружжа браць і йсьці сваю краіну
Ад новых воражных нападаў бараніць?..
Напэўна будзе нейкая асобная навіна —
Ня здарма ж сход, як мора бурнае, кіпіць…
Ня здарма гушча прагная жаданьнем палкім дыша
І сотні йграючых маланкаю вачоў
Кідаюць бліскамі праглівымі туды, к узвышшу,
Адкуль к ім сыпне зараз дождж завучых слоў.
„Пашоў, вунь вунь, як быццам ён!“ — прайшло стадолам,
І потым раптам зьнік той зычны медны гуд…
Й сьціша глыбокая, нярушная вакола,
Скавала жданьнем гострым мітынговы люд.
„Браты-таварышы! Сюды вас ўлада пасклікала!“
Прамоўца голасна людзям пачаў казаць:
„Краіну вольную, што панства разбурала,
Павінны мы сумесна, разам аднаўляць“…
І стройна з вуст прамоўцы словы палкія прызыву,
Бы іскры зыркія, разносяцца наўкруг;
І зноў стадол, прыўцішаны, прытоены, маўчлівы —
Ўшчынае гуць пад рупны, выбухнуўшы рух…
І ў гудзе тым клякоча помста тысячнай грамады
Да тых, каму ўспадзе на думкі йшчэ калі
Падняць руку узбройную сваю ці мець панаду
Зрушаць аднову роднай, вольнае зямлі.
Менск, 29/X 1922
|
Прапануем да спампаваньня!