|
У нашым краі на сасонцы
Цяпер пабачыш ты зару.
Ідзем глядзець на захад сонца!
Ідзем глядзець сівы Эльбрус!
Эльбрус сівізнай замільгае,
Блісне агнём яго чалма.
Дзе расцвілі калёры мая,
Як успамін, зірне зіма.
Зіма на дзедавых кудзерцах
Раскіне яркі свой крышталь.
Заходу вогненнае сэрца
Насуне водблескі на даль.
І далі водблескам запаляць
Разьбу вячыстую хрыбтоў.
І залатыя стануць палі
Замест кізілавых кустоў.
Кусты зашэпчуць развітанне:
„Сустрэч не будзе з гэтым днём“.
І цень навісне, як пытанне,
Займжыць чарнёным серабром.
І серабром туман стушуе
Абрываў жудасны узор,
І забуяе, забушуе
Пад шклом нябес квятніца зор.
І зор тапазавае мгненне
Закрышталюе, як раса.
І здасца мне, што лятуценне
На небе сам я напісаў.
Пісаў крывёй, чытаць сам буду,
Пакуль усход пачне ржавець.
Буркне свой сказ мядзяным гудам
Мой шчыры друг — ручны мядзведзь.
Мядзведзь разляжацца падушкай —
Лагодны, добры, як дзіця.
Ў яго вачах — у весялушках
Адбрызгі зорак замітцяць.
І замігцяцца думкай вочы —
Во загаворыць зараз ён.
Крывою лапай заласкоча —
Ён знае прыязні закон.
Закон вялікай, шчырай дружбы
Яму вядом не менш, чым нам,
Хоць ён у гутарцы не дужы,
Ніколі граматы не знаў.
Я знаю — ён пад перламутрам
Аблочных буйвалаў засне;
Як лепшы дзядзька, сваю футру
Запрапануе шчыра мне.
І прытулюся я да шэрсці —
Да мякка-бурае спіны,
Пачую стукат яго сэрца
І заспакою яго сны.
І сны пабачу я наяве —
Як граюць хмаркі на пуці,
Як горны вецер песняславіць.
Пара, мой друг, пара ісці!
Кіславодск, 10/VIII 1925 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!