|
Нібы мяккія валокны,
Нібы цень густых кустоў,
Змрокі цэдзяцца праз вокны
На мой стол.
Бацька мой сядзіць пануры,
На спіне турбот гара.
Вось пад печ палезлі куры —
Спаць пара.
Цэбар пойла для каровы
Я занёс у гразкі хлеў.
Дзень сягоння хмурыў бровы
Ў хмурнай мгле.
Плача дождж па шыбах нудна,
На падворку многа луж.
І паўзе так час марудна,
Нібы вуж.
Бацька вохкае і квохча,
Богу лаянку задаў:
Гніе сена на балоце.
Вось бяда!
Як той шыбенік, на сценцы
Вісіць скрыпка на цвіку.
Сядзіць Лёлік ля акенца
На мяшку.
Стыдзіў бацька абадранца —
Струну — „рымку“ сын парваў:
Як на скрыпцы буду граць я?
Галава!
І жалобу хлопчык водзіць,
Вочы трэ ён кулачком.
Ноч крадзецца, нібы злодзей,
За акном.
А на прыпечку пад змрокам
На трыножцы чыгунок.
Залатым чаруе зрокам
Аганёк.
Трэба ліць у лямпу газы.
Ноч, як цёмны парасон.
Зараз скажа маці сказ свой
Нам на сон.
Пры вячэры прыкрым слоўкам
Маці часта нас кляне.
Тут знаходзіць і адмоўку:
Слова „не“.
„Лыжак сем — нішто цымбалы!
Каб вас д‘ябал не качаў!
Каб халера вас не брала!
Саранча!“
„Саранча“ пішчыць, як мышы,
Перад сном вядзе гульню.
Маці Сонечку калыша:
„А-лю-лю…“
У вясёлым гэтым хоры
Павячэраўшых гуляк
Бацька сам з сабой гавора,
Кажа так:
„Эх, каб заўтра раніцою
Ды яскравая зара“.
Ён ківае галавою.
Спаць пара.
Пасадзец, 1911 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!