|
Ў кароне залатой, утканы аксамітам,
Убраны пэрламі ён з галавы да ног
І дымам аўтара сьвятога ён спавіты, —
Ён сьвету уладар, ён цар зямлі і бог.
Ў руках трымае ён завостраную піку
І ёю пабядзіць хацеў-бы цэлы сьвет…
Яго паслугачы, а раць іх невяліка,
З малітвай на на вуснох ідуць за ім усьлед:
„Ўладыка капітал“. Ён хоча панаваць.
Заместа гімну ён — народу крыкі чуе:
„Вайна табе, палач! Ці жыць — ці паміраць!“
Другі ўладар зямлі убраны няпрыгожа,
На ім ня золата, ня срэбра зіхацяць;
Над галавой яго, чым пахваліцца можа,
Спрадвеку сонца бляск, мільёны зор гараць.
А дым яго абвіў, дым фабрык і заводаў,
Ў руках трымае ён серп з молатам і плуг,
За ім-жа грамада пакрыўджаных народаў —
Раць моцная ідзе, — дзяцей яго, ня слуг.
Чырвоны сьцяг над ім… „Ўладыка сьвету — Праца“, —
Чытаем надпіс мы… Блакітны небасхіл
Праменьні сонца шле над сьцягам красавацца,
Каб раць сагрэць агнём, каб даць жыцьця і сіл
Вайна йшла з века ў век: змагаліся ўладыкі,
Гулялі сьмерці баль, каб славы ўзяць вянок…
І вось на полі тым, дзе скончан бой вялікі,
Пабеды йграе гімн убогі пастушок…
Магутны капітал, упаўшы з п‘едэстала,
Свой голас падаваў, — склікаў разьбіту раць…
Ў адказ на гэты кліч — чуць рэха прашаптала:
„Пара табе, палач, — пара ўжо паміраць!“
І чуем песьні, крык: „Ўладыка сьвету — Праца.
Хай згіне капітал, вайна яму! пажар!“
Ў сонца вольнага прамень стаў загарацца…
Хто ў гэту раць ідзе, той сьвету уладар.
|
Прапануем да спампаваньня!
