|
Помню, хмуры ранак, у росах канюшына…
Толькі жаўра посьвіст
ды шляхі, шляхі.
Ты глядзеў на нівы і казаў: „Мой сыне,
чаму мы ня разам, за чые грахі?“
Я ізноў на полі, толькі не з табою —
Ты адзін бяз дзетак,
як увосень дуб.
і такім-жа хмурым ўсё шукаеш долі,
а шляхі ўсё тыя-ж — пад гару вядуць.
Мо‘ стаіш і зараз перад канюшынай
і сьлязінка скаргі
коціцца к траве…
То-ж зялёны нівы цябе задушылі
Кроў тваю па каліве выпілі за век.
Ты далей ня пойдзеш, бо ня хопіць сілы,
…а шляхі ўсё тыя-ж —
пад гару вядуць…
І ля канюшыны будзеш клікаць сына
ўсё такім-жа хмурым, як увосень дуб.
І ня раз у суме сам сябе спытаеш:
„Чаму мы ня разам, за чые грахі?“
…А перад вачыма будзе ніўка тая-ж
што забрала сілы,
ды шляхі, шляхі.
| 
Прапануем да спампаваньня!