Перайсці да зместу

Гук грому

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Расстаньне Гук грому
Абразок
Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч
1924 год
Крыніца: Часопіс «Грамадзкі голас», № 24, 14 верасьня 1924 г., б. 3
Ціха ўночы

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




XXVIII.
Гук грому.

Адзін ішоў я па грэблі.

Была ночка.

Месячык сьвяціў прыгожа, зьялі зоркі агнямі, лёгкі ветрык цалаваў лісты галінаў…

Было ціха…

Лес быццам задрамаў, углядаючыся ў яскравае неба. Дубы, бярозы і ліпы прытуліліся да высокіх соснаў і шапталі ім таёмныя казкі.

Цудоўным выглядае ў гэту пару лес і той, хто часта бываў у ім, толькі той любіць яго…

Няма такіх фарбаў, каб перадаць усю прыгожасьць палескіх лясоў!

Часам у гэтай жудасна прыемнай цішы зьявіцца аднекуль, патрасе ўсё паветра, гук грому…

Задрыжаць дрэвы, зашуміць вецер мацней і зноў усё сьціхне…

Гэй! Хто паслаў цябе? Хто казаў табе пранясьціся над лесам заснуўшым?…

Мо’ хочаш ты, каб лес пачаў гудзець?

Каб шум яго — братоў маіх разбудзіў?

Каб уставалі ўсе і гэтай ночкай сьвятой і ціхай, на раду сабраліся?

Ціха ўсё…

Няма адказу на запытаньне маё, але сэрцам я чую — гэта так!

Ён прыляцеў да нас у цёмныя лясы, каб падняць, каб узварушыць нас! Бо час настаў!

Хутка пройдзе ночка і сонца праменьні заблішчаць у кроплях расы.

Дык чаго-ж ты сьціх?

Чаго-ж не грукаціш мацней, чаго маўчыш?

Ціха ўсё…

Лес сьпіць…

А неба, неба далёкае з яскравымі зоркамі штось гамоне, кудысь кліча, заве…

Небу высокаму відней: недзе далёка зьбіраюцца хмары вялікай грамадой і хутка ўжо над лесам, што сьпіць, загрыміць, пабудзіць ўсю старонку, сьвятарны гук грому…

Дзяргач.