|
Ноч маўкліва. Цёмна, глуха.
Прылажыла чутка вуха
За вакном старая вішня,
Штось прамовіць: шу-шу-шу!
І заціхне, бы баіцца
Памыліцца
І сказаць што-небудзь лішне.
Я лажусь, агонь тушу.
Неба хмура, няпрыветна;
Зрэдка ветрык чуць прыметна
Скулься ціха набягае
І галінкі згайдане
І зьнікае ці дзесь далей
Бяжыць хваляй,
Байку-тайнасьць ціха бае
Анямелай цішыне.
Ў хаце ціха, нават жудка.
Ловіць зыкі вуха пудка:
Звоніць шыбка штось жалобна —
Дррон-дррон! ціха бразгаціць
Чуць счакаўшы, новым звонам,
Нізшым тонам.
Так-жа нудна, такжа дробна
Шыбка новая зьвініць.
Няма ветру, ўсюды ціха:
Шыбы-ж звоняць—што за ліха?
Хто ў іх стукнуў? Хто чапае?
Ці то знак хто хоча даць,
Што згубілі мы дарогу,
Б‘е трывогу,
Ходзіць, ўсіх прасьцярагае
І накладвае пячаць
На шляхі, дарогі тыя,
Дзе крыжы згнілі старыя,
Ці зумыслу пазьнімалі,
Як аджыўшыя свой час.
Хто такі ён? Невядомы,
Незнаёмы,
А мо‘ дзе і сустракалі,
Мо‘ з ім бачылісь ня раз.
І так сьцішна, чагось смутна,
Усё сьпявае шкло пакутна;
Толькі-ж думка не згадае.
Што гуторыць гэты сьпеў,
І ня хоча супыніцца,
Пагадзіцца
З тым, што сэнсу ня ўчытае:
Ці то жалаба, ці гнеў:
Шыбы звоняць і сьпяваюць,
Песьню скончаць, зачынаюць,
То павысяць яны голас,
То замлеюць, то замруць:
Жаль ў іх песьні сэрца чуе
І гаруе,
Шклечка-ж звоніць ўсё раз-по-раз,
Не дае ўсё мне заснуць.
|
Прапануем да спампаваньня!