|
НА ВАКАЦЫІ
Сьнежань.
Вячорні час.
Круціць мяцеліца дзесьці,
Быццам тысяча скрыпак ураз
Загаласілі песьню.
Вечар. А гэтак іскрыста,
Круціцца белы сьнег.
Вербы у срэбных маністах,
Водаль і каля мяне.
Еду. Паскрыпваюць сані,
Звонка усхліпваюць бомы.
Вёрст дзесятак яшчэ лясамі
І ізноўку я госьцем дома.
І ізноў я такі, як раней…
Маладыя дзяўчаты, хлопцы,
Кожны з іх усьміхаецца мне,
Кожны радасьцю п‘яны бясконца.
Зноў лятуць саламяныя весьці:
Комсамол, піонэры, клюб…
Толькі круціць мяцеліца дзесьці,
Верставы засыпаючы слуп.
Толькі вецер шугае бяздомны,
Дзе-ні-дзе усплыве чорны куст,
І ізноў
Рассыпаюцца бомы
Ды сьняжысты дарогаю хруст.
Вось і дома я,
Схілены плот,
Пах саломы і мяккага сена,
І залочаны ў далях усход
На бярозавых вісьне дасэнях.
Усё такое звычайнае быццам,
А як гляну, ускіпвае кроў.
.............
Апусьцела старая званіца
І вароны на цэркві старой.
З ціхай ласкаю стрэла матуля, —
Ня відаліся цэлы год,
Нават кот на прымурку сутулым
Белай лапаю мые рот.
А старыя расказваюць нешта,
Быццам дзіва гавораць камусь.
Старадаўнасьць вось гэткая, прэч ты,
Не такая цяпер Беларусь.
Ледзь управіўся я з дарогі,
А ужо навіна бяжыць:
— Ты нам свой брат, а ну, Сярога,
Папарадку усё раскажы.
Мы звычайныя, вершаў ня пішам,
Кожны рады пасеву свайму,
Раскажы нам бяз словаў лішніх,
З кім кітаец вядзе вайну.
Як жывуць гарадзкія рабочыя,
B пачым сёньня цэніцца крам?
Дым табачны саквы
Акурваў іх вочы,
Слова кожнае перабіраў.
І да поўначы гэткія весьці:
Збудавалі чытальню ў сяле…
Толькі плача мяцеліца дзесьці
Засыпаючы воўчы сьлед.
А сёстры, якая зьмена, —
Толькі ўцеха адна, —
Расказвай ты ім пра Леніна
З вечару хоць да відна.
Ім усё роўна дзецям,
Колькі мінула год,
Толькі былі-б на сьвеце
Санкі ды сьлізкі лёд.
Радасьці іх ніколі
Нельга нічым супыніць.
Сьнежань.
Маўклівае поле.
Вёска і зімнія дні.
| 
Прапануем да спампаваньня!