Брацця! Досыць цярпець нам і гнуцца…

Брацця! Досыць цярпець нам і гнуцца... Верш Аўтар: Алесь Гарун 1907 Крыніца: https://knihi.com/Ales_Harun/Braccia_Dosyc_ciarpiec_nam_i_hnucca_spz.html

Прапануем да спампаваньня!

Брацця! Досыць цярпець нам і гнуцца,—

Беднасць і голад ліхой прамнуцца;

Ўстанем зараз мы за шчасце, за волю,—

За лепшую, светлую, вольную волю.

Гляньце — свет божы кругом так багаты:

Дзе ты абернешся — муры, палаты;

Золата свеціцца, сонцам гуляе;

Хлеба, адзежы на свеце хватае.

Многа працуюць і знаюць навукі,

Каб зменшыць цяжолыя людскія мукі;

І ўсё ж няма шчасця, і ўсё ж няма долі,

І век мы працуем, гаруем ў няволі.

Чаму ж гэта, брацця? Адкуль гэты мукі?..

Дзе гэты хлеб, палацы, навукі?

Дзе гэта шчасце?.. Яго укралі

Тыя, што пот наш на золата гналі.

Ўсё, што здабылі потам і кроўю,

Што мы рабілі з прымусу, з любоўю,—

Ўсё гэта, братцы, зладзеі забралі,

Тыя, што нашых бацькоў катавалі.

Гляньце кругом яшчэ раз: па астрогах,

Вёсках, дварох, гарадох і дарогах

Беднага люду колькі страдае,

Ў жыцці прасвету, ні шчасця не мае.

І зноў жа я крыкну усім, што бядуюць:

Брацця! Доўга ужо нас рабуюць...

Мы доўга аб гэтым нічога не зналі;

Доўга цярпелі мы, доўга маўчалі.

Пара перастаць ўжо нам, браткі, маўчаці

І толькі паціху ў няволі ўздыхаці. {ўздыхаці.

Трэба падняцца нам сільнаю сілай;

Трэба пакончыць з жыццем-магілай.

Трэба разбурыць свет гэты пракляты —

Мястэчкі, двары, гарады і палаты;

Больш не давацца сябе абкрадаці,

А ўсё, што ёсць наша, сабе адабраці.

Нашыя гады не будуць давацца;

Пашлюць салдатаў за дабро сваё драцца,

Збяруць усе сілы, каб нас перамоч,—

Мы дружна ўсе ўстанем, і кончыцца ноч.

Потым мы свет па-свойму пастроім

І жыцце ў корнях яго перакроім;

Багацтва ўсе света будуць народа,—

І будзе ў нас шчасце, спакой і свабода...