|
Як на поле, на зямлю
Прышла раніца вясны,
Я пасеяла ў раллю
Жмені зёран ільняных.
Неба сеяла цяпло,
Цёплы дожджык церушыў,
Ў думках радасна было,
Беглі песні ад душы.
Ой, лянок, лянок мой чысты,
Валакністы, залацісты!
Як расці стаў, як падрос,
Як лісткі ўзняў дагары, —
Лён палола з ранніх рос
Да вячэрняе зары.
Сэрца ныла, бы з нуды,
Бы сама была не ўся, —
Спадабала я тады
Брыгадзіра Міхася.
Ой, лянок, лянок мой чысты,
Валакністы, залацісты!
Як адцвіў ды як надзеў
Лён галоўкі на сябе,
Быў не горш, як у людзей,
Мела шчасце я ў сяўбе.
Рваць ішла яго ў снапы,
Пела песні аб вясне,
Брыгадзір лічыў капы,
Час ад часу моргаў мне.
Ой, лянок, лянок мой чысты,
Валакністы, залацісты!
Як ішла лён абіваць,
Пад нагамі цёрся жвір, —
Нібы семя арфаваць,
За мной следам брыгадзір.
А мой пранік лясь ды лясь
Па гліняным па таку,
Падышоў бліжэй Міхась,
Мне паклаў за стан руку.
Ой, лянок, лянок мой чысты,
Валакністы, залацісты!
А як слала я лянок
На зялёным на лугу,
Дзе папаўся Міхасёк,
Цалавала набягу.
Сэрцу лёганька было,
Цэлы свет — вясёлы рай,
Хоць і восень, а святло
Так і льецца цераз край.
Ой, лянок, лянок мой чысты,
Валакністы, залацісты!</poem>
Змяла ў мяльніцы я лён,
Адтрапала лён траплом, —
Засвяціў, як цудны сон,
Лён шаўковым валакном.
Промень ясны загуляў
Па страсе і па сцяне…
Хату новую стаўляў
Брыгадзір мой для мяне.
Ой, лянок, лянок мой чысты,
Валакністы, залацісты!
|
Прапануем да спампаваньня!