Беларускіе казкі (1912)/Куча грошы

← Хаўрус

Куча грошы Беларуская народная казка 1912 год

Прапануем да спампаваньня!

КУЧА ГРОШЫ.

Жылі калісьці на сьвеце два стральцы і хадзілі яны на палеваньне. Ідуць раз цёмным лесам па глухой сьцежэчцы, — сустрэўся ім старычок.

І кажэ ён ім:

— Не хадзіце па гэтай сьцежцы, стральцы.

— А што, дзядулька?

— Тут, братцы, на гэтай сьцежэчцы ляжыць вялізная зьмея, і нельга ні прайсьці, ні праехаці.

— Дзякуем, дзядуля, што нас ад сьмерці адвёў.

Дзядуля пайшоў, а стральцы пастаялі, падумалі, дый кажуць:

— А што нам зьмея? Мы маем чым бараніцца! Няўжо-ж мы га́дзіны не зваюëм?!..

І пайшлі; дайшлі і відзяць: вялікая куча грошэй ляжыць на сьцежцы. Засьмеяліся тагды мысьлівые і гавораць:

— Вот ëн, стары гад, што нам сказаў! Каб мы яго паслухалі, ён сам гэтые грошы ўзяў бы, а цяпер дык мы іх і не пражывём ніколі.

Селі яны і думаюць, што рабіць Вось адзін і кажэ:

— Ідзі ты да дому за канём: мы не данясем на сабе грошы.

Адзін астаўся сьцерагчы, а другі за канём пайшоў. — Той, што астаўся пры грашах, кажэ свайму таварышу:

— Ты, браток, зайдзі да маей гаспадыні і прынясі кусок хлеба!

Таварыш пашоў дамоў, прыходзіць да сваей жонкі і кажэ:

— Ну, баба, што нам Бог то даў!

— А што даў?

— Вялікую кучу грошы: нам іх не пражыць дый нашым дзецям і ўнукам астанецца. Ану, запалі печ, замясі прэсную какорыну з атрутай ды зельлем! Я яму скажу, што гэта ягоная конка прыслала.

Замясіла баба какорыну з атрутай і зельлем і зараз спекла яе, а мужык запрог каня і паехаў.

А той, што астаўся грошы пільнаваць, набіў стрэльбу і думае сабе:

„Вось, як ён прыедзе, я яго і хлоп — усе грошы будуць мае, а дома скажу, што яго ня відзеў.“

Пад’ежджае да яго таварыш; ён прыцэліўся, дый хлоп — забіў. А сам пабег да калёс, развязаў торбу, укусіў какорыну і памёр.

А грошы так і асталіся: з’ела абодвых га́дзіна!