|
Быў сабе дзед і баба
Ўжо старыя абое;
Яна мелася слаба,
Ён сагнуўся удвое.
Жылі ў хатцы збуцьвелай,
Непачэснай з паглёду;
Адну шыбіну мела,
Адны дзьверцы для ўходу.
Жылі згодна, шчасьліва,—
Як ня жыці нам гэтак!
А чаму?—няма дзіва:
Бо прывыклі к сабе так.
Толькі сумна было ім,
Што памерці ўсё-ж мелі
Што халодным спакоем
Іх магіла разьдзеліць.
Дык маліліся ў згодзе,
Каб за божым прыказам,
Калі сьмерць к ім надойдзе,
Абаіх брала разам.
Але так быць ня можа!
Хтось ды ўперад сканае…
— Каб ня ёй, мой нябожа…
— Каб хаця не «старая»…
Гэтак баба маяча:
— Што-дзень чуць валачуся,
Па мне «ваша» заплача—
З ног я ўперад звалюся.
— Ўперад я, мая міла,—
Дзед бабулі гавора:
— Немагота ў магілу
Мяне ўгоне ўжо скора.
— Мяне ўперад — кажу я!
— Вота-ж гэтак ня будзе!
— Вашаць хай пабядуе!
— А ты што?—ці ня людзі?..
І так далей і далей
Пашлі ў спрэчку самдзеле;
Той таму прытыкалі,
Ісьці ў прочкі хацелі.
Ажно стук нехта ў дзьверы.
— Хто там? — Тут ім на тое:
— Я—сьмерць; даўшы вам веры,
Ўзяць іду вас абое.
Дзед сваёй і ківае:
— Адчыні ідзі, баба!
— Не магу,—кажа тая,—
Вельмі чуюся слаба.
От лепш ты патурбуйся
За мяне ўжо сягоньня.
— Не, лепш ты йдзі, Кастуся,
Дзед зноў бабе гамоне.
Баба сюд-туд ды жвава
Чмых за печку бяз мукі…
Дзед зашыўся пад лаву…
А сьмерць стукі ды стукі.
І так стукала-б доўга,
Лет чакала-б са дзьвесьце,
Каб праз комін дарогу
Не нашла к ім нарэшце.
| 
Прапануем да спампаваньня!