|
За што лёс мне даў пакуту,
Павярнуў так жыцьце крута, —
Адарваў ад хаткі роднай —
Каб быць бітай і галоднай?
Не па сэрцы гэта хатка,
Хоць багатая дастаткам…
Эх, баліць мая галоўка:
Нажыла сабе сьвякроўку!..
І наводзіць ўсё парадак, —
Хлебам корміць-жа з пазадак,
Зробіш што-то рэдка, густа,
Не пад нораў, не па густу:
Не заскварыла капусту,
Альбо надта ужо густа…
Стань спрачацца толькі з ёю —
Зараз стукне чапялою…
Калі-ж была я дзяўчынай -
Звалі добрай гаспадыняй:
Ў меру, ў пору я саліла,
Крупнік, кашу я варыла
І паджаркі і заскваркі,
Як найлепшая кухарка;
Не гарэлі ў печы хлебы —
Запякалісь, лепш ня трэба.
Ва ўсім гэтым сама квола, —
Ка мне-ж лезе, як назола…
І ні ласкі мне ад мужа, —
Ён прад ёю ўецца вужам,
Ўсё шыпіць у такт за ёю…
Гора з гэтай мне сям‘ёю,
Ані ласкі, ані ўцехі —
Сварка, кепікі і сьмехі…
Што за хата, што за людзі?!.
Топчуць сэрца, сушаць грудзі…
Льюцца сьлёзы з воч няшчасных,
І напрасна, ўсё напрасна…
Хоць сьвякроў прыбраў-бы божа,
Тады лепей было-б можа,
А то сьведкай будзь мне, ночка —
Я пайду адгэтуль ў прочкі…
|
Прапануем да спампаваньня!