Ну, падумай, браце,
Як мне жыці стала, —
Трэба згінуць ў хаце,
Так бяда прыстала.
Дзе ты не паглядзіш,
Дзе ня кінеш вокам, —
З горам не паладзіш
Ні плачам, ні скокам.
Годзік, як памёрла
Жонка маладая,
Зноў бяда прыпёрла:
Боль мяне зьядае;
Сохну і марнею,
Кашаль душыць горла,
Скора захварэю,
З твару краску сьцёрла.
Дзетачак пяцёра
Дробненькіх, як маку,
Старшае з іх хвора —
Вось дзе, братка, смаку…
Добра-б, каб дастатак
Хоць які быў ў хаце,
То сваіх дзіцятак
Мог-бы гадаваці, —
А то бедны дзеткі
Гэтак ўжо шчазаюць,
Вянуць як-бы кветкі…
Што-ж маленькі знаюць?
Хто іх пашкадуе
Без матулі мілай?
Ці-ж матка пачуе
Плач іх над магілай?..
Як вочы мне векам
Будуць закрываці,
Хто-ж маленькім дзеткам
Будзе спагадаці…
1912 г.
|