|
Сяду я на ўзгорачку, — на віду
І заграю голасна у дуду;
Я заграю, засьпяваю,
Што на сэрцы сваім маю:
Каб прайшоў прыгон і зьдзек,
Каб жыў вольна чалавек,
А хто сьпіць — таму пабудку
Я сыграю сваёй дудкай,
А хто ў працы анямог,
Таго цень зганю трывог.
Апяю я песьняй поле,
Луга шыр, яго раздольле
Лес зялёны, цёмны бор,
Сініх рэчак бег, прастор,
Зоры з вечнымі агнямі,
Што зіяюць нам начамі,
Сонца яснага прамень,
Што нас грэе цэлы дзень;
Буду пець сваю я песьню
Ўзіму, ўлетку, на прадвесьні.
Ёй зганю я ночы сон —
Яна ліры маёй звон!
Буду пець, ня буду нудзіць,
Шчасьце клікаць сабе, людзям.
Кранштат, 1914 г.
|
Прапануем да спампаваньня!