Ня ведаю з якой прычыны
Былі памінкі то ці імяніны — Мядзьведзь абед даваў.
І на абед ня толькі сваякоў-мядзьведзяў — Усіх сваіх суседзяў
Здалёку нават паспрашаў. Аддаць мядзьведзю трэба чэсьць: Было што й піць і есьць,
Сталы ламалісь аж ад стравы, Руччом лілась гарэлка, піва,
Зусім тады няма тут дзіва,
Што госьці ў міг абселі лавы, Мядзьведзь, як сьлед —
Частуе ўсіх, піць-есьці запрашае
І бачыць з радасьцяй: абед — Усім да смаку прыпадае!
Вось каб гасьцей шчэ болей разахвоціць
Здароўя ўсіх узносіць,
Застольны песьні стаў пяяць,
Пусьціўся ўрэшце на’т скакаць,
Ліса ў далоні біць пачала: „Вось танцавей: такіх тут мала! Вось дык Міша! як прыгожа, Зграбна й лёгка скакаць можа! Ну шчэ-кж крышку! Ўперад! Сьмела“!
—„Кума мусіць звар’яцела?“ —
Воўк лісе на вуха шэпча:
Дзе тут пекнасьць? То-ж ён дрэпча Усё на месцы, дый адно Быццам таўчэць талакно!
Хараство знайшла! І ў чым?
Хіба сьмяешся ты над ім?“
„Эх, кумок! — ліса ў адказ: А абед хто даў для нас?
Сама бачу: скача блага,
Аднак-жа мусім быць з увагай:
Бо як дружна, ўсе, як сьлед, Яго пахвалім за абед —
Ён ў пахвальбе, як засмакуе —
Яшчэ й вячэрай пачастуе“.
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%A1%D1%82%D0%B0%D1%80._19.jpg)