Мішка-касалап, асёл, Блазнота-малпа і казёл
Уздумалі канцэрт нек даць.
Ім зьнекуль удалось дастаць Па ліку іхняму якраз:
Дзьве скрыпкі, альт і контрабас. Былі у іх канешна й ноты:
І вось каб паказаць пякноты
І музыкі свае мастацтва, — Шаноўнае ўсё брацтва
Уселася на пожні пад дубкамі І дружна ўрэзала смычкамі.
Піскнулі скрыпкі, гуднуў бас… І самі ўцямілі ураз,
Што нек канцэрт ім не ўдаецца… Вось малпа правіць тут бярэцца,
І кажа: „Ўдасца наш канцэрт, Калі ў нас будзе дырыгэнт.
Каб ведаць, — добра йдзе ці не — Глядзеце пільна на мяне.
Ну, вось: раз-два! распачынайце, Дый толькі, бачце: ў такт іграйце!“
Ізноў пілікаць ўсе пачалі. Глядзяць на малпу (ўжо бяз нот),
Аж вушы ў саміх затрашчалі: Хто ў лес паехаў, хто ў гарод…
„Стой, братцы! пачакайце! Нешта ў нас ня ідзе у лад!
Сядзім мы блага — ўсе у рад.
Іначай крыху вы сядайце:
Ты, Мішка, з басам, тут сядай, Ды не мармоч, не падпявай.
Ты альт, садзіся проці ўторы… У нас заскачуць цяпер горы
І лес пачне нам падпяваць, Як пекна ўсе пачнем іграць“!
Паселі, згодна з малпы казам, Ў смыкі ударылі ўсе разам. Кіруе ўсімі малпа жыва… Але вось дзіва:
Няма зноў ладу з іх музыкі! Выходзяць піскі, роў і зыкі.
Аж рэхам енчыць увесь лес, Як быццам пакутуець бес…
На гэты гвалт і кавардак — Зьляцеў аж з пушчы салавей,
Тут ўсе бягуць к яму хутчэй: — „Браток! ты ў музыцы мастак!
Парадзь, як лепей нам тут сесьці, Каб музыкантаў здабыць чэсьці, І гонару і славы тэй,
Што маеш ты, брат салавей!“ — „Эх, браткі! скажу вам сьмела,
Тут не ў мясцох сядзеньня дзела! Замест шукаць, як дзе садзіцца —
Перш іграць трэ’ навучыцца. У вас з канцэртам будуць мукі,
Няма-ж талентаў, ні навукі! Дзеля таго, лепш ня іграйце,
Струмэнты кінце ды ўцякайце, Пакуль за тое вас ня білі,
Што кавардак вы тут зрабілі“…
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%A1%D1%82%D0%B0%D1%80._7.jpg)