Байкі, гумар, сатыра/Байкі/Індык

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Малпа і люстра Індык
Байка
Аўтар: Баляслаў Друцкі-Падбярэскі
1928 год
Што бачыў Кандрат
Іншыя публікацыі гэтага твора: Індык (Друцкі-Падбярэскі).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




Індык.

Нек ў час вячэрняе пары,
На панскім птушачым двары,
Вутка, певень і гусь зыйшліся
І крытыкай знаёмых заняліся,

Канешна — ўсіх скрытыкавалі,
(Нашу, ма‘быць, моду ўзялі),
Аднак-жа болей ад усіх —
Цярпеў індык.

— „І грэх і смех
Сказаць каму, што гэты птак,
Ад птушак большы ўсіх дурак —
Дасюль сярод нас сьмее жыць“,
Певень абураны крычыць, —

— Уродзіцца-ж такая брыда,
І паглядзець — барэ агіда!
Ўдавіўся-б я, дальбог-жа,
Каб хоць крыху быў з ім схожы!

— „А пабачце — на насе
Якую штуку ён нясе!
А нязграбайла! Што за хвост!
Уся павадка, які ўзрост!
Гагоча гусь. — „А як надуты, а упарты!
Дальбог — адкінуўшы ўсе жарты —
Трэ’ прызнаць: індык — пачвара.
Хіба з панам нашым пара!“

„Ад важнасьці дык мусіць хутка,
Індык трэсьне!“ — крача вутка.
„Ганьба і сорам птушкам усім,
Што жыці разам мусім з ім!
Запраўды: даўно ўжо час —
Вон прагнаць яго ад нас!

Тут пачалі ўсе крычаць:
„Індыка — байкатаваць!“


Вось гэтак птушкі згодным хорам
Суседа-індыка кляймілі.
Ён дурны, і жыць з ім сорам,
Байкот яму на’т аб’явілі…

Тымчасам — ўсімі лёс іграе,
Што будзе заўтра — хто з нас знае? —
— Лёс індыка перамяніўся:
Багацьця, сілы ён дабіўся,
Словам — (ня ведаю з якой прычыны,
Кажуць: пры помачы жанчыны) —
Індык пайшоў наш у гару,
На’т быў прадстаўлены цару.

Цару-ж вельмі ён спадабаўся —
— Прэм’ер-міністрам хутка стаўся.

Як толькі прыняў ён партфэлі
— Ураз ўсе птушкі паляцелі.
Як ня б’юцца між сабой,
Усе сьпяшаць наперабой
Першым каб прад ім зьявіцца —
Ну — хоць-бы толькі пакланіца!

З першых — певень прыскакаў
І камплімэнт яму сказаў.
— „Пусьцеце!“ гагатала гусь:
„Яму я перша пакланюсь!
Маё ў тым права прад усім —
Бо-ж гусі ратавалі Рым!“
А вутка — індыку цьвярдзіла,
Што бабка ейная хадзіла,
Па тым двары, дзе яго дзед,
Праходзячы — пакінуў… сьлед.

Зусім, выходзіць, ня чужая
Яна яму. Свая, радная,
Чуць не пляменьніца!…


Дык вось на сьвеце як бывае:
У становішчы якая сіла!
Так і цяпер, як здаўна была!
Пакуль нічога хто ня мае —
— Ім кожны толькі памыкае.

Блізкі сусед і той сьмяецца!
Пачварай, дурнем ён завецца.
Аб ім гавора, хто што хоча,
І з шагу кожнага рагоча.

Крычаць ўсе паасобку й хорам,
Што і жыць з ім разам сорам!

Калі-ж яму лёс усьміхнецца,
Багацьця, сілы ён даб’ецца,
Вакол яго вазьня:
Прыяцелі усе! Радня!