Перайсці да зместу

Бабуля, казку!..

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Бабуля, казку!..
Верш
Аўтар: Алесь Гарун
Крыніца: https://knihi.com/Ales_Harun/Apiakun_spz.html

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




«Бабуля, казку!» — так, бывала,

Малы я бабцы назаляў.

Мяне старая пеставала,

І з ёй я гэта дазваляў.


«Якую казку? Дзе іх ўзяці?

Ідзі, кладзіся лепі спаць,—

Пачынкі[1] трэба мне звіваці,

І ты павінен рана ўстаць».


«Бабулька-рыбка, ну, адну хоць,—

Паглядзіш, ўстану рана я,

Цябе заўсёды буду слухаць,

Бабулька-кветачка мая!»


І твар стары яе, абняўшы,

Я моцна, моцна пацалую

І так прашу, к грудзям прыпаўшы:

«Бабуля, казку, хоць малую».


І сэрца добрае старэнькай

Змякчэе з ласк і просьб дзіцяці.

«Ну, добра, казачкай маленькай

Пацешу я, як будзеш спаці».


«Маленькай мала! Лепей тую,

Што ты учора мне казала».

«Ну, не таргуйся, я другую

Скажу табе. Не будзе мала».


Сказаўшы пацеры за бабкай

І ўсіх пазбаўлены грахоў,

Гатоў я слухаць казкі гладкай

Хоць да астатніх петухоў.


Пад коўдру цёплую кладуся

І з нецярплівасцю чакаю,

А побач з працаю бабуся

Сядзіць, прадзе ці што сукае[2].


«Ну, слухай, дзеткі. Было гэта

Даўно. Таму са сто гадоў.

Зімою, пэўне, не у лета,

Настроіў холад гарадоў.


Ён з лёду вылажыў палацы,

І цэрквы з лёду, і красты.

Не пакладаўшы рук для працы,

Зрабіў дарогі, ўзняў масты.


Як добры майстар, ўсякіх цацак,

Аздобаў ўсякіх нарабіў,

Панастаўляў іх на палацах,

Дзе толькі трэба — іх прыбіў.


Праз нейкі час, сканчыўшы працу,

Пайшоў наўкола аглядаць,

Ад цэркві к мосту, стуль к палацу,—

Чы дзе там фальшу не відаць.


Усё так добра, чыста, гладка:

З аглядам майстар як ні біўся,—

Нідзе не ўбачыў непарадку.

Таму быў рад, крыху гардзіўся.


І, праўду кажучы, гардзіцца

Яму было-такі з чаго,

Бо можна б і ў заклад пабіцца,

Што не было йшчэ ні ў каго


Такога царства самацветаў,

Якімі ссыпаў ён дамы,

Што так ігралі ўсякім светам

І ў ясны дзень, і сярод цьмы.


І ні адзін кароль на свеце

Такога царства не імеў,

І нават так, хоць на прымеце

Каб мець такое бы, не смеў.


Так, абхадзіўшы ўсе будынкі

І абглядзеўшы гарады,

Ён вецер, лёгкі на ўспамінкі,

Заве хутчэй к сабе тады:


«Ляці, мой сын, да скраяў света,

Заві усіх сюды людцоў,

А каб скарэй рабіў ты гэта,

Вазьмі з сабой сваіх хлапцоў.


Пашлі найменшага к усходу,

На поўдзень большага пусці

І выпраў старшага к заходу,

А сам на поўнач паляці.


Завеце ўсіх ў мае дзядзіны,

Усіх, паноў і чорнай косці,

Ганеце ўсякае звярыны,

Каб есці мелі мае госці».


І вецер посвістам працяжным

Умомант змог сыноў сабраць

І ўсіх траіх з наказам важным

Паслаў па свеце пагуляць...»

  1. Пачынак — пража, якую наматалі на верацяно або знялі з яго.
  2. Сукаць — скручваць некалькі нітак пражы ў адну.