Алёша (1927)/Справы літаратурныя/Сілуэты маладнякоўцаў
| ← Справы літаратурныя | Сілуэты маладнякоўцаў Фэльетон Аўтар: Анатоль Вольны 1927 год |
Крытыка крытыкаў → |
Прапануем да спампаваньня!
СІЛУЭТЫ МАЛАДНЯКОЎЦАЎ.
(Таварыскія шаржы).
Астап Вішня — украінскі сатырык некалі напісаў абразкі гутарак гасьцей, прысутных на сходзе паэтаў:
— І цэ паэты?
— Дивись, дивись… і ў штанах!..
Так, так, дарагія таварышы. Няхай будзе вядома — і ў Беларусі нашыя паэты таксама ходзяць у штанах; і наогул расчароўвайцеся, расчароўвайцеся, бо калі паэтаў зьвесьці з „Парнаса“, дык і ў іх пад паэтычнай вопраткай гэтакая-ж проза, як і ва ўсіх людзей.
Маё сёньняшняе заданьне (ў парадку авансавай дысцыпліны) ў тым і выяўляецца, каб напісаць сілуэты маладнякоўцаў, як людзей. Пра тых маладнякоўцаў, пра якіх гэта можна будзе напісаць, я і напішу.
Першы: Міхась Чарот, брандмэйстар „Маладняка“. Яго ўсе хваляць. Гэта ўжо прызвычаілася, надакучыла, няцікава.
Ну, хто-ж ня ведае, што ён добры паэта, гэтае лірычнае сапрана „Маладняка“. Але гэта, я-ж казаў, ужо празвычаілася. Я новае напішу пра Чарота.
Як выявілася, Чарот не эфірнае стварэньне. Ён складзены з матэрыі. І род яго пачаў сваё разьвіцьцё ня як небудзь так сабе, а навукова, па Дарвіну. Корміцца Чарот у сталовых Цэрабкопу.
Другі: Дубоўка. Здольны паэта. Усім вядома, што многія дзяўчаты, журыліся над сумам яго „Апошняй песьні“ і над сумам тых вершаў, што вышлі пасьля яго „Апошняй песьні“. Але я новае хачу сказаць аб ім. На Украіне яго завуць „найкрашчы бузоцёр“.
Дубоўка цяпер у Маскве на правох „приват-доцента, пополняющего свой знания“.
Наогул, яго маемасьць дае яму самыя шырокія магчымасьці перасоўвацца з гораду ў горад без насільшчыкаў, чым ён сумленна і карыстаецца ня менш, чым раз у месяц.
Яз. Пушча. Яз. Пушча надзвычайна шчыры хлапец. Я, напрыклад, ведаю толькі адзін выпадак, калі ён схлусіў. Гэта было тады, калі ён абвясьціў „па Роста ў сялянскія хаты“, што ён — „ня сёньня, дык заўтра скіне шаўро і ангельскую сьвітку:“.
Алесь Дудар. Рэвалюцыянэр з пялёнак:
— „Над нашаю калыскаю ня сумны матчын сьпеў“.
Вось якія ўспаміны яшчэ жывы сьвежымі ўзорамі ў Алеся Дудара.
У радакцыю ходзіць сам. Вершы яшчэ ў калысцы пачаў пісаць, а што-ж будзе, як падрасьце крыху?
Андрэй Александровіч. У інтымным жыцьці, як кажа Зарэцкі, „голос имеет не особенно сильный, но довольно противный“. Намесьнік брандмэйстара па „Маладняку“.
Студзень 1926 г.