Айвенго (1934)/XXX
| ← Раздзел XXIX | Айвенго. Раздзел XXX Раман Аўтар: Вальтэр Скот 1934 год Арыгінальная назва: Ivanhoe (1819) Пераклад: Іван Гарбуз |
Раздзел XXXI → |
Прапануем да спампаваньня!
РАЗДЗЕЛ ХХX
У ЧАС зацішша, пасля першага поспеху абложнікаў, покуль яны рыхтаваліся прадаўжаць пачатую справу, а абложаныя прымалі захады да яшчэ больш дзейснай абароны, храмоўнік і Морыс дэ-Брасі сышліся ў вялікай зале замка.
— Дзе Фрон дэ-Бёф? — запытаў дэ-Брасі, які кіраваў абаронай замка з супроцьлеглага боку. — Ці праўду гавораць, быццам ён забіты?
— Не, жывы, — адказаў храмоўнік холадна, — жывы, покуль; але каб у яго на плечах была тая бычачая галава, якая намалявана на шчыце і каб яна была хоць у дзесяць радоў закавана ў жалеза, яму-б усё-такі не ўтрымацца супроць гэтай фатальнай сякеры. Яшчэ некалькі гадзін — і Фрон дэ-Бёф адправіцца да праайцоў. Магутнага памочніка страціў у ім прынц Іоан!
— За тое чорту вялікі прыбытак, — заўважыў дэ-Брасі.
—Ну, як з твайго боку змагаліся гэтыя іëмены?
— Як д’яблы, — адказаў дэ-Брасі. — Яны шчыльным натоўпам падступілі да сцен, пад кіраўніцтвам ледзь не таго самага шальмяца, які выйграў прыз у стральбе з лука: я пазнаў яго рог і перавязь. Калі б не было на мне непранікальнай броні, гэты нягоднік сем раз падстрэліў-бы мяне гэтак-жа спакойна, як дужага аленя. У кожную злітоўку майго панцыра ён пападаў даўжэзнай стралой, абмацваючы мае рэбры, быццам у мяне косці жалезныя. І добра, што я дадумаўся надзець пад панцыр іспанскую кальчугу; калі-б не гэта перасцярога, мне-б не мінуць ліха.
— Але вы ўсё-такі ўтрымалі за сабою пазіцыю? — сказаў храмоўнік. — Мы сваю вежу прайгралі.
— Гэта сур’ёзная страта, — сказаў дэ-Брасі. — Пад прыкрыццём вежы яны цяпер падступілі да замка значна бліжэй. Нас так мала, што няма магчымасці абараняць кожны пункт. Вось і Фрон дэ-Бёф пры-смерці, значыцца няма чаго чакаць дапамогі ад яго бычачае галавы і конскае сілы. Як вы мяркуеце, сэр Брыян, ці не скарыцца неабходнасці, і ці не памірыцца з гэтымі агіднікамі, выдаўшы ім палонных?
— Што, — усклікнуў храмоўнік, — выдаць нашых палонных? Гэта значыць выставіць сябе перад усімі на смех, асароміцца на ўвесь свет? Скажуць — добрыя рыцары! Змаглі начным часам напасці на безабаронных праезджых і ўзяць іх у палон, а сярод белага дня не змаглі абараніць моцны замак, абараніць яго супроць натоўпу нейкіх валацуг, з свінапасамі і блазнамі замест правадыроў! Саромцеся так раіць, Морыс дэ-Брасі! Няхай лепш рухне гэты замак і пад яго руінамі загіне маё цела і схавае маю ганьбу, а на такую ганебную згоду я ні за што не згаджуся.
— Дык пойдзем абараняць сцены, — прагаварыў дэ-Брасі бесклапотна.
— Па мясцах! — адказаў храмоўнік, і яны пайшлі на сцены. Абодва былі згодны ў тым, што найбольш небяспечным пунктам была брама супроць той перадавой вежы, якою паспеў авалодаць вораг. Праўда, гэта вежа была адлучана ад самага замка глыбокім ровам, напоўненым вадою, і абложнікам нельга было інакш падступіцца да сцен, і атакаваць браму, як перамогшы гэту перашкоду; тым не менш і храмоўнік і дэ-Брасі меркавалі, што, калі абложнікі будуць кіравацца тым планам, які, як відаць, з самага пачатку быў вызначаны іх кіраўніком, яны пойдуць на прыступ іменна з гэтага боку, пастараюцца прыцягнуць да гэтага пункта як можна большую колькасць абаронцаў замка, а пад шумок тымчасам стануць шукаць вакол, ці няма дзе зручнага месца, кудою можна было-б прабрацца ў замак, карыстаючыся хібаю абложаных. Каб папярэдзіць гэта, рыцары маглі толькі расставіць па ўсёй даўжыні сцен вартавых так, каб яны маглі мець сувязь адзін з адным шляхам сігналаў і, у выпадку нечаканай небяспекі, паведамілі-б аб гэтым. Было вырашана, што дэ-Брасі зоймецца абаронаю брамы супроць перадавой вежы, а храмоўнік возьме чалавек дваццаць і будзе выкарыстоўваць іх, як рэзерв. З’яўляючыся на выручку то да аднаго пункта, то да другога, гледзячы па тым, дзе дапамога будзе больш патрэбна.