Перайсці да зместу

Агні (1930)/Людзі/Максім

З пляцоўкі Вікікрыніцы
У сьветлую далеч Максім
Верш
Аўтар: Юлі Таўбін
1930 год
Мараку
Іншыя публікацыі гэтага твора: Максім (Таўбін).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




МАКСІМ

„Гвозди-б ковать из таких людей,
Крепче-б не было в мире гвоздей“.Н. Тихонов

Бронзавыя шчокі,
Сьмелы твар.
Сьлед маршчын глыбокі—
Горкі дар.

Быў калісь матросам,
А тады
Закідала лёсам
ў гарады.

І шумлівы горад
Замяніў
Залатога мора
Пераліў…

Быў Максімаў крэйсар
Ля паста.
І Максім ня здрадзіў,
Ня прыстаў.

Поўнілася гулам
Злая бель…
Штормам захляснула
Карабель.

II

Дні-ж былі ўсе тыя,
Шторм ня зьнік…
Стаў Максім —
партыец,
Бальшавік.

У прыморскім порце
Прамяняў
На вінтоўку корцік
Ля рамня.
Ня сьціхалі хвалі
І бунты —
І яго паслалі
На франты.

Там цярнёвым шляхам
Ён пайшоў…
Біў белапалякаў
І паноў.
Цэліў з карабіна,
Зарубаў,
Бо жыцьцё прабіла:
„Ба-
раць-
ба“,

III

Зноў гады міналі,
Дні ішлі…
Калыхалі хвалі
Караблі.

Новае змаганьне,
Новы час —
Праца, будаваньне
Сёньня ў нас.

У гуртку вясёлым,
Завадзкім —
За знаёмым колам
Стаў Максім.

Ўспамінае здалек,
Плаўны плёск,
У зялёных хвалях —
Край нябёс.

Кажуць, што ўздыхаюць
Хвалі зноў…
Будзе зноў па краі
Ліцца кроў.

Хай на нас прыходзіць
Новы шквал —
Ён яшчэ ня згодзен
На прычал.

І ў апошнім рэйсе,
Повен сіл
Прыдзе зноў на крэйсэр
І Максім…

Варам адкіпела
Маладосьць…
— Старнавы, наперад.
— Ёсьць!

Сьнежань 1927.