Люблю я край, дзе вечары
Ў далёкім небе сьцеляць столкі
І промні ранічнай зары
Вітаюць юныя пасёлкі. Там дымнай занізьзю палі Ня будуць зьвіты і затканы, Там буры-ветры разьмялі Сьляды забытага кургана.
Цьвітуць сады… Сінее высь…
Бруіцца зорнае насеньне…
Як добра будзе тут калісь
Зарыцца з галавою ў сене! Ці пад няўпынны зорны бег У неабсяжным сінім глянцы Раскласьці вогнішча-начлег Ля стромкіх сосен на палянцы…
Калосьсяў сьпелых сумны звон
Супыняць людзі, бы асілкі,
І прынясуць ім буйны плён
Зубцамі жорсткімі касілкі. А потым прыдзе лістапад, — І восень смуглая угледзіць, Як будзе вецер лашчыць сад І граць на яблынкавай медзі.
Ах, гэты край нізін і круч,
Равы, суглінкавыя пашы…
Табе ў адзнаку — „Беларусь“
Надалі назву продкі нашы…
Прапануем да спампаваньня!