|
ТРЫУМФ.
I.
Я ня знаю, што будзе заўтра:
мне сягоньня — апошняй мяжой;
дні стаяць сталёваю вартай
паміж будучынай і мной.
Знаю толькі — будзе другое,
заквітнеюць другія дні…
Сёняшняе ўсё, і дарагое
непатрэбным стане другім.
Можа, заўтра будуць сьмяяцца,
можа, будуць сьмяяцца з поэта…
Зарастуць дарогі рутай-мятай,
зарастуць дарогі белым цьветам.
Гэтак кніга — адкрылі і закрылі,
прачыталі — дый зноў на паліцу…
Бачу Будучыну з сінімі крыльлямі,
стану і буду ёй маліцца.
II.
Гаварылі, сьмяяліся, плакалі,
гандлявалі душой і целам…
— Хто ня з намі — зацкаваць сабакамі,
ня жыцьцё таму ў сьвеце белым.
І ўзялі паяскі і лапці.
І кашулі надзелі зрэбныя…
— Нам цяпер сьмяяцца, ня плакаць,
нам нічога болей ня трэба.
І хадзілі другія ў смокінгах,
і курылі тытун заморскі:
а такія ня ўскінуць і вокам
на бязьлітаснасьць і на жорсткасьць.
Не хачу ў чужое ўбірацца,
каб лякеркі блішчэлі на нагах.
Калі-ж лапаць — адзнака нацыі,
дык і я тады рэнэгат!..
III.
Мне пляваць на сьвятых і на бога…
Знаю — цудаў нідзе не спаткаць.
Бось каб мне заснуць надоўга, —
сотні, тысячы год праспаць.
Я прачнуся у іншым сьвеце.
Што там будзе?.. Ня мне згадаць…
Можа будзе адменены вецер
і вісецьме дзець на правадах…
Можа кожны камень заіскрыцца.
Будуць дзеці ад мяне ўцякаць.
Завядуць мяне людзі ў зьвярынец
і напішуць:
„РУКАМІ НЕ ЧАПАЦЬ!..“
Буду я глядзець і дзівіцца,
як зьмянілася ўсё на сьвеце.
Можа, мне як-небудзь прысьніцца.
наша поле, сонца і вецер.
Год Кастрычніка сёмы.
| 
Прапануем да спампаваньня!