|
— На штожъ мене, матуленька, млоду отдала,
А щежъ бо я господарки[1] но зрояумѣла;
Въ господарци треба робиць.
Нема часу пекне[2] ходзиць.
Гадай, думай, моя матко, сама по сабѣ,
Котора жона да за менжемъ[3] въ роскоши жіе?
Только въ бядзѣ и въ неволи
И зъ просонку глувка боли.
Цяперъ же я, матуленько, такъ, якъ не своя;
Я въ ласци, матуленько, такъ, якъ не стое.
Заложеце сивы кони, куты[4] колеса,
Ой я сяду, да поѣду до своёго палацу!
Заложеце што найпрендзей[5].
Не задайце жалю венцей[6] матули моей!
Добре було, матуленько, слухаць музыки,
Якъ заграюць на дзень добрый якъ словіки[7],
А цяперь слухаць не мило.
Не отдаваць мене было, матулю моя.
|
