— Я быў-бы больш упэўнены, калі-б за яго чэрап заплацілі тысячу долараў замест пяцісот.
— Ён каштуе гэтага.
— Якой сумы?
— Тысячы долараў.
— Вы абяцаеце?
— Так, я абяцаю.
— Тады каманчы здымуць з яго скальп, сен‘ёр капітан. Вы можаце вяртацца ў Каса-дэль-Карво і спакойна спаць. Будзьце ўпэўнены, што, як толькі здарыцца выпадак, ваш вораг астанецца без валасоў. Вы разумееце мяне?
— Так, вядома.
— А цяпер рыхтуйце тысячу манет.
— Яны чакаюць вас.
— Карамба! Я іх хутка зараблю. Бывайце, бывайце!
— Святая дзева! — усклікнуў мексіканец, як толькі яго наведвальнік знік. — Вось пашанцавала! Атрымаць тысячу долараў за тое, каб укакошыць чалавека, якога я ўсёроўна хацеў забіць! Каманчы на ваеннай сцежцы! Калі так, то я павінен падрыхтаваць свой касцюм для гэтага маскарада. Ён ужо даўно валяецца ў мяне без патрэбы — усе гэтыя доўгія годы перамір‘я з індзейцамі.
Раздзел XXX
ПАВЕТРАНАЯ ПОШТА
Луіза Пойндэкстэр, захапляючыся рознымі відамі спорту, займалася таксама і стральбой з лука. Яна надзвычайна ўладала гэтай зброяй. Абыходзіцца з лукам яна навучылася ў індзейцаў племя Гума яшчэ на Місісіпі.
З таго часу як яна пераехала ў Техас, у яе не было яшчэ выпадку вярнуцца да гэтага занятку. Яе прыгожы лук з апельсінавага дрэва і стрэлы з пер‘ямі ў хвасце ляжалі без справы ў шафе.
Але прышоў момант, калі яны спатрэбіліся. Гэта было неўзабаве пасля сцэны, што разыгралася ў часе снедання, калі бацька забараніў ёй выязджаць адной конна.
Яна, не супярэчачы, падначалілася гэтаму загаду, больш за тое — яна не толькі не выязджала адна, але наогул адмовілася ад прагулак конна, хоць-бы і ў суправаджэнні сваіх братоў.
Крапчаты мустанг зусім застаяўся ў стайні.
Але Луіза не забылася аб сваёй любіміцы, і, не гледзячы на тое, што не ездзіла на ёй, часта наведвала Луну і сачыла за тым, каб яе добра кармілі.
Адмовіўшыся ад коннай язды, Луіза занялася стральбой з лука. Гэтаму спорту яна прысвячала цяпер амаль увесь свой час. Яе ўлюбёным месцам для гэтага быў бераг Леоны, там, дзе раслі старыя арэшнікі, тутавыя дрэвы і кедры.
