Перайсці да зместу

Старонка:Домбі і сын.pdf/345

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

— Хто там, — запыталася яна.

— Я прынесла вам весткі, — пачуўся ў адказ жаночы голас.

— Весткі? Адкуль?

— З чужых краін.

— З-за акіяна? — усхапіўшыся, крыкнула старая.

— Так, з-за акіяна.

Старая паспешліва згрэбла ў кучу гарачыя вуглі і блізенька падышла да сваёй госці, якая ўвайшла, зачыніла за сабою дзверы і спынілася сярод пакоя; апусціўшы руку на яе прамоклы плашч, старая павярнула жанчыну так, каб святло падала проста на яе. Яна памылілася ў сваіх чаканнях, якія-б яны ні былі, таму што выпусціла з рук плашч і злосна крыкнула ад прыкрасці і засмучэння.

— У чым справа? — запыталася госця.

— Гэта не мая дачка! — усклікнула старая, пляснуўшы рукамі і ломячы іх над галавой. — Дзе мая Эліс? Дзе мая красуня-дачка? Яны давялі яе да смерці.

— Яны яшчэ не давялі яе да смерці, калі ваша прозвішча — Марвуд, — сказала госця.

— Значыцца, вы бачылі маю дачку? — закрычала старая. — Яна напісала мне?

— Яна сказала, што вы не ўмееце чытаць, — адказала тая.

— Так, не ўмею! — ломячы рукі, усклікнула старая.

— У вас тут няма свечкі? — запыталася госця, аглядаючы пакой.

Старая, шамкаючы, трасучы галавой, мармочучы штосьці пра сваю красуню-дачку, дастала з шафы, якая стаяла ў кутку, свечку і, сунуўшы яе дрыглівай рукой у камін, запаліла не без цяжкасці і паставіла на стол. Брудны кнот спачатку гарэў цмяна пад аплываючым тлушчам; калі-ж мутныя і аслабшыя вочы старой здолелі нешта разгледзець пры гэтым святле, госця ўжо сядзела, склаўшы накрыж рукі і апусціўшы вочы, а хустка, якая была завязана на галаве, ляжала каля яе на стале.

— Значыцца, яна, мая дачка Эліс, прасіла вас нешта перадаць? — прашамкала старая, пачакаўшы некалькі хвілін. — Што яна гаварыла?

— Паглядзіце, — сказала госця.

Старая паўтарыла гэта слова спалохана, недаверліва і, закрыўшы вочы ад святла, паглядзела на гаварыўшую, акінула позіркам пакой і зноў паглядзела на жанчыну.

— Эліс сказала: «Паглядзіце яшчэ раз, маці», — і жанчына скіравала на яе пільны погляд.

Зноў старая агледзела пакой, зірнула на госцю і яшчэ раз агледзела пакой. Паспешна схапіўшы свечку і падняўшыся з месца, яна паднесла яе да твара госці, моцна крыкнула і, паставіўшы свечку, кінулася на шыю прышоўшай.

341