— Хто там, — запыталася яна.
— Я прынесла вам весткі, — пачуўся ў адказ жаночы голас.
— Весткі? Адкуль?
— З чужых краін.
— З-за акіяна? — усхапіўшыся, крыкнула старая.
— Так, з-за акіяна.
Старая паспешліва згрэбла ў кучу гарачыя вуглі і блізенька падышла да сваёй госці, якая ўвайшла, зачыніла за сабою дзверы і спынілася сярод пакоя; апусціўшы руку на яе прамоклы плашч, старая павярнула жанчыну так, каб святло падала проста на яе. Яна памылілася ў сваіх чаканнях, якія-б яны ні былі, таму што выпусціла з рук плашч і злосна крыкнула ад прыкрасці і засмучэння.
— У чым справа? — запыталася госця.
— Гэта не мая дачка! — усклікнула старая, пляснуўшы рукамі і ломячы іх над галавой. — Дзе мая Эліс? Дзе мая красуня-дачка? Яны давялі яе да смерці.
— Яны яшчэ не давялі яе да смерці, калі ваша прозвішча — Марвуд, — сказала госця.
— Значыцца, вы бачылі маю дачку? — закрычала старая. — Яна напісала мне?
— Яна сказала, што вы не ўмееце чытаць, — адказала тая.
— Так, не ўмею! — ломячы рукі, усклікнула старая.
— У вас тут няма свечкі? — запыталася госця, аглядаючы пакой.
Старая, шамкаючы, трасучы галавой, мармочучы штосьці пра сваю красуню-дачку, дастала з шафы, якая стаяла ў кутку, свечку і, сунуўшы яе дрыглівай рукой у камін, запаліла не без цяжкасці і паставіла на стол. Брудны кнот спачатку гарэў цмяна пад аплываючым тлушчам; калі-ж мутныя і аслабшыя вочы старой здолелі нешта разгледзець пры гэтым святле, госця ўжо сядзела, склаўшы накрыж рукі і апусціўшы вочы, а хустка, якая была завязана на галаве, ляжала каля яе на стале.
— Значыцца, яна, мая дачка Эліс, прасіла вас нешта перадаць? — прашамкала старая, пачакаўшы некалькі хвілін. — Што яна гаварыла?
— Паглядзіце, — сказала госця.
Старая паўтарыла гэта слова спалохана, недаверліва і, закрыўшы вочы ад святла, паглядзела на гаварыўшую, акінула позіркам пакой і зноў паглядзела на жанчыну.
— Эліс сказала: «Паглядзіце яшчэ раз, маці», — і жанчына скіравала на яе пільны погляд.
Зноў старая агледзела пакой, зірнула на госцю і яшчэ раз агледзела пакой. Паспешна схапіўшы свечку і падняўшыся з месца, яна паднесла яе да твара госці, моцна крыкнула і, паставіўшы свечку, кінулася на шыю прышоўшай.
