не дасягнула цывілізацыя, дзе яшчэ ня ведаюць усёй тэй карысьці, што прыносіць тубыльцам голяндзкая ўлада.
— Становішча пагоршылася яшчэ з другога боку, — казаў далей плянтатар. — За апошнія 6-8 год нейкае паветра занесла такія настроі, аб якіх раней і паняцьця ніхто ня меў: нейкія саюзы, організацыі, партыі. Можаце ўявіць сабе, як усё гэта падыходзіць да тутэйшага насельніцтва!
Ван-Дрэкер зірнуў на другую лаву, дзе сядзелі прадстаўнікі «тутэйшага насельніцтва» — маладая прыгожая явайка ў шаўковым сорангу і чалавек, убраны па-парыску, але босы. Яны гутарылі паміж сабой па-голяндзку.
Плянтатар заўважыў погляд Дрэкера, усьміхнуўся і сказаў:
— Не непакойцеся! Не аб такіх ідзе гутарка. Гэта вышэйшая, культурная кляса. Яны самі разумеюць усё тое, аб чым я кажу.
Да явайцаў падышоў бліскучы голяндзкі афіцэр, і пачалася вясёлая гутарка. Явайка паблісквала вачыма, памахваючы вахляром; яе босы кавалер жартаваў з афіцэрам, бы са сваім братам.
— «Тут ужо сапраўднае роўнапраўства», — падумаў ван-Дрэкер-Гейс.
Пад вечар прыехалі на станцыю Маос. Тут поезд спыняецца на ўсю ноч, і пасажыры павінны шукаць начлег у мястэчку. Амаль усе спадарожнікі Дрэкера ехалі ў Сурабайю і павінны былі чакаць разам з ім.
— Едзем разам у адзін готэль; я пакажу вам лепшы, — прапанаваў ласкавы плянтатар.
— Гэта будзе залежаць ад майго слугі, які вязе мяне па краіне і адказвае за ўсё добрае і нядобрае, — адмовіўся Дрэкер.
Яму зусім ня было цікава важдацца з гэтымі панамі, асабліва ў Маосе. Ад Маоса ішла дарога ў Тжыладжап, да якога было толькі 15 кілёмэтраў. Тут былі таварышы, якім ён даваў тэлеграму аб небясьпецы для «Саардама». Трэба было даведацца, ці папярэдзілі Гудаса, ці выратаваўся ён з караблём, ці пасьпеў выгрузіць зброю і наогул даведацца, як стаяць іхныя справы ў гэтым раёне.
— Не забудзьцеся прыняць хінавыя пілюлі, — параіў напасьледак плянтатар. — Гэта гіблая мясьціна зьяўляецца цэнтрам трасцы.
— Дзякую, — адказаў Дрэкер, выходзячы з вагону.
Там яго ўжо чакаў Тугай-Салул. Ён падхапіў пакункі, пасадзіў свайго «пана» на хурманку і праз пяць хвілін яны спыніліся ў маленькім заезным доме. Ледзь толькі яны апынуліся адны, Салул сказаў:
— Я думаю нам абодвум ня варта ехаць у Тжыладжап. Я адзін паеду.
— Нічога супроць гэтага ня маюць, — жартаўліва адказаў Гейс. — Адпачыць мне не пашкодзіць.
145
