|
Chacieła-b być ziarniom pšanicy
Upaść na niŭki wioski,
Zazałacicca biez miatlicy,
Dać chleb smačniejšy troški.
Chacieła-b być ja rečkaj bystraj
Abbiehčy rodny kraj!
Hdzie napaić, a hdzie skupać,
A hdzie ŭtulicca ŭ haj.
To zašumieć, to zašeptać,
To stać ŭ sałodkim śnie,
To znoŭ sarwacca, znoŭ hulać,
Ahniom kipieć u dnie.
Dy tak razhrecca i śpianicca,
Kab ŭ niebo chwalaj dać.
Ukraści sonce, znoŭ spuścicca
I bolš świetu ludziam dać.
Pryharnuć usio ŭ darozie,
Kaplu ščaścia doli ŭlić.
Dumać ŭsiudy ab narodzie,
Rodny kraj usiudy śnić.
To rassypacca rasoju
Pa halinkach pa listkoch,
To abniacca tak z ziamloju,
Kab nichto raźniać nia moh.
Abo wietram abiarnusia
Dy nad świetam pralaču
Ciomnym wichram zakručusia,
I na miesiac zaskaču.
Z usiej siły i razmachu,
Jak krasiwam ŭ hwiezdy dam,
Sypnuć iskroŭ snop at strachu,
Zadryžyć až miesiac sam:
„Chto ty, skul ty, čaho chočeš,
Čaho wyješ i šumiš.
To praz ślozy nam rahočeš,
To haryš wieś i dryžyš“.
Ja pasłaniec, wiecier bujny,
Prylacieŭ na sud was zwać.
U nas ciomna, kraj naš chmurny,
At ciamnoty ludzi śpiać.
Ja tam biŭsia, ja tam wiŭsia,
Ja im chaty pałamaŭ,
A ŭsio-ž taki nie dabiŭsia,
Kab narod swoj hołas daŭ.
|
Прапануем да спампаваньня!
