95 тэзісаў

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Перайсці да навігацыі Перайсці да пошуку
95 тэзісаў
Аўтар: Марцін Лютэр
31 кастрычніка 1517
Арыгінальная назва: Disputatio pro declaratione virtutis indulgentiarum
Пераклад: Taravyvan Adijene

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




Зь любові да праўды і прагі яе выявіць ніжэйшыя прапановы будуць абмеркаваныя ў Вітэнбэргу пад старшынствам вялебнага айца Марціна Лютэра, магістра мастацтваў і сьвятога багаслоўя, а таксама ардынарнага лектара па іх у тым самым месцы. Таму ён просіць, каб усе, хто ня зможа прысутнічаць і дыскутаваць з намі вусна, зрабілі гэта пісьмова. У імя Госпада нашага Ісуса Хрыста. Амэн.


  1. Госпад і Вучыцель наш Ісус Хрыстос, кажучы: «Навяртайцеся…»[1] — пажадаў, каб усё жыцьцё вернікаў было пакаяньнем.
  2. Гэтае слова ня можа быць зразуметае як сакрамантнае пакаяньне (то бок споведзь і адпушчэньне грахоў, якое адпраўляюць сьвятары).
  3. Аднак не азначае яно і толькі ўнутранае пакаяньне; не, унутранае будзе пустым, калі ў зьнешнім жыцьці не вядзе да ўсемагчымых зьмярцьвеньняў плоці.
  4. Таму пакараньне[2] доўжыцца да тае пары, пакуль доўжыцца нянавісьць да яго (гэта і ёсьць сапраўднае ўнутранае пакаяньне), гэта значыць, да нашага ўваходу ў валадарства нябеснае.
  5. Папа ня мае ні волі, ні ўлады адпускаць любыя пакараньні, акрамя тых, якія наклаў сам ці сваёй уладай, ці паводле царкоўнага права[3].
  6. Папа ня можа адпускаць ніякай правіны, акрамя абвяшчэньня і пацьверджаньня адпушчэньня імем Госпада. Ён можа, аднак, адпускаць правіны ў вызначаных яму выпадках; калі ён грэбуе гэтым правам, правіна застаецца надалей.
  7. Нікому Бог не даруе правіны, не прынізіўшы і не прымусіўшы скарыцца ва ўсім сьвятару, свайму намесьніку.
  8. Царкоўныя правілы пакаяньня накладаліся толькі на жывых, і паводле іх ня могуць накладацца на мёртвых.
  9. Таму мае ласку да нас Дух Сьвяты ў папе, у дэкрэтах якога заўжды выключаныя артыкулы пра сьмерць і непазьбежнасьць[4].
  10. Па-невуцку і нягодна чыняць тыя сьвятары, якія на памерлых пакідаюць царкоўныя пакараньні ў чыстцы.
  11. Гэты куколь аб зьмене царкоўнага пакараньня ў пакараньне чыстцом пэўна пасеяны ў той час[5], як спалі біскупы.
  12. Даўней царкоўныя пакараньні накладаліся не пасьля, а перад адпушчэньнем, каб можна было ўпэўніцца ў праўдзівасьці каяцьця.
  13. Паміраючыя вызваляюцца сьмерцю ад усяго; яны ўжо мёртвыя паводле царкоўных канонаў, і гэтым ад іхняга выкананьня вызваленыя.
  14. Недасканалае здароўе, інакш кажучы, ласка паміраючых, непазьбежна прыносіць з сабой вялікі страх; і чым меншая ласка, тым ён большы.

M.D.Xvii.


  1. Мц. 4:17. па-грэцку μετανοεîτε; па-нямецку Bussetun. Лацінскі і нямецкі варыянты таксама можна перакласьці як «зьведайце пакараньне»; зь іншага боку, па-грэцку толькі «навяртайцеся».
  2. Рымскае багаслоўе адрозьнівае «віну» і «адплату» граху.
  3. Дэкрэты Царквы, якія маюць моц законаў. Законы, пра якія вядзецца тут і ніжэй (параўнайце тэзісы 8, 85), называюцца царкоўным зборам пра пакараньні.
  4. Камэнтуючы гэты тэзіс у «Рэзалюцыях», Лютэр робіць адрозьненьне між «часовай» і «вечнай» непазьбежнасьцю. «Непазьбежнасьць ня ведае законаў». «Сьмерць — найнепазьбежнейшая непазьбежнасьць»
  5. Мц. 13:25