Хусціна (Шаўчэнка/Клімковіч)

Хусціна Паэма Аўтар: Тарас Шаўчэнка Арыгінальная назва: Хустина Пераклад: Міхась Клімковіч Крыніца: Кабзар - с. 158-159

Прапануем да спампаваньня!

Ці на тое божжа воля?
      Ці такая яе доля?
      Расла ў наймічках дзяўчына,
      Пакахала сіраціну.
      Небарак, як голуб, з ёю
      З бесталаннаю сваёю
      Ад зорачкі да зорачкі
      Сядзяць сабе у ўдовачкі.
      Сядзяць сабе, размаўляюць,
      Ды прачыстае чакаюць.
      Дачакалі... З Чыгірыну
      Па ўсёй слаўнай Ўкраіне
      Звон вялікі раве-звоніць,
      Каб сядлалі хлопцы коней,
      Каб вастрылі шаблі, пікі
      Каб ішлі на пір вялікі,
      На вяселле, на ігранне,
      На крывавае гулянне.

      У нядзельку ды ранюсенька
Сурмы-трубы заігралі.
Ў паход, у дарогу хлопцы-кампанійцы
З ранняй зоркай выязджалі.
Ды выпраўляла ўдава свайго сына,
З горкім плачам бедачына.
Ды выпраўляла сястра свайго брата,
А сірата сіраціну.
Як выпраўляла - каня напаіла
Да зарніцы у крыніцы,
Выносіла збрую, шаблю залатую,
Яго стрэльбіцу-гакаўніцу.
І праважала тры полі, тры мілі,
Развіталася ў даліне.
Падарыла шоўкам шытую хусціну,
Каб успомніў на чужыне.

            Ой хусціна, хусціначка!
      Мярэжана-шыта.
      Толькі й славы той казацкай—
     Сядзельца пакрыта.

      Вярнулася, сумавала
      На шлях біты паглядала,
      Ўбіралася, чакаючы,
      Надзеі не губляючы.
      А ў нядзельку хадзіла
      Выглядаці на магілу.

      Прайшло лета і другое,
      Чакае дзяўчына,
      На трэцяе кампанійцы
      Ідуць на Ўкраіну.
      Ідзе войска, і другое,
      А за трэцім — ціха…
      Не глядзі ты, сіраціна,
      Вязуць табе ліха,
      Вязуць труну з тваім мілым,
      Кітайкай пакрытым.
      А за ёю з старшынамі
      Ідзе ў чорнай свіце
      Сам палкоўнік кампанійскі,
      Сечавік заўзяты.
      За ім ідуць есаулы,
      Плачуць небажаты.
      Нясуць паны есаулы
      Казацкую зброю:
      Парубаны панцыр літы
      З шабляй залатою
      І тры стрэльбы-гакаўніцы
      I тры самапалы...
      А на зброі... казацкая
      Кроў пазасыхала.
      Вядуць каня варанога,
      Капыты разбіты...
      А на ім тваёй хусцінкай
      Сядзельца пакрыта.

Орская крэпасць 1847— Ніжні Ноўгарад 1858. Сакавіка 8