Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927)/III/Б/Зьмітрок Бядуля/Пад родным небам/За мною курганы вячыстыя…

← Псальмы паўночныя

⁂ (За мною курганы вячыстыя…) Верш Аўтар: Змітрок Бядуля 1927 год

⁂ (Я — спадчына вякоў, сын даўніх пакаленьняў…) →

Іншыя публікацыі гэтага твора: За мною курганы вячыстыя…

Прапануем да спампаваньня!

∗
∗     ∗

За мною курганы вячыстыя,
Наперадзе — далі квяцістыя,
На ростані я — дзед вандроўны.

Адкуль і куды, з якой мэтаю,
Пад тайнай якою плянэтаю^[1]
Мяне вядзе ўдаль шлях няроўны?

Іду я маленькай трапінкаю,
Плыву я драбнюткай краплінкаю
Пад бурай-віхурай жыцьцёвай.

Чаму і нашто, кім скірованы,
Пад зоркай якою захованы,
Хто шэпча над шляхам замовы?
...............
… А досіць адзін прамень^[2] слонка,
Бурлівага сэрца гамонка, —
І гінуць, як цені, пытаньні.

Усё тады ясна на сьвеце,
Жыцьцё разумеюць і дзеці,
Слабеюць душы нараканьні.

Жывеш, нібы краска на ніве,
Як дуб на паляне, — шчасьлівы,
Як бура — адважны і сьмелы.

Жыцьцём ты напоўнен, як хмелем,
Іскравым і шчырым вясельлем, —
Загадкі жыцьця зразумелы.

---

1. Нябесныя целы, якія сьвецяць не сваім сьвятлом; да плянэтаў належыць і зямля.
2. Лепей — коска.