|
Красуй, сталіца маладая,
Твой бурны дзень,
Твой горды рух,
Твой стан, як слава, вырастае
Гадам свінцовых завірух.
Як слава тым, хто стаў ахвярай:
Хто залатому гругану
Пад чорным сцягам смертнай кары —
Не прадалі тваю вясну.
Яна расцветам сіл іскрыцца,
Граніц не ведае расцвет.
Вясну тваю пяю, сталіца,
Я — сын табе,
Я — твой паэт.
Бываць парой люблю ў архівах,
З падзей далёкіх скіну пыл.
І, прад вачыма, палахліва,
Ўстае мінуўшчына, як дзіва,
З забытых кніг, нібы з магіл.
Хай князь, хай кат, хай губернатар,
Кладу жыццё іх на далонь,
І пранясу ля кожнай хаты,
І людзі ўбачуць: кроў і краты,
І цмяны ладана агонь.
Праявай спадчыну, сталіца,
Тваіх вякоў сівую быль,
Пусціў я нанач заграніцу,
Хай нашым ворагам прысніцца,
А з ёй, як герб, яе кастыль!
Быў ліпень месяц, год дваццаты,
На барыкадах і касцях —
Тваёй гісторыі пачатак,
Пачатак нашага жыцця.
Сляды калоніі ганебнай
Мы выкарчоўваем ушчэнт.
Размах ушыр і ўвысь патрэбны
Табе, мой родны, новы Менск!
Як воўк, стаў выць варожы вецер,
Ты-ж, як застава, на мяжы.
Я не знайду людзей на свеце,
Якім было-б так добра жыць!
Калыску росквіту над краем
Народ падняў вітаць вясну.
А там… на Захадзе — ўздымаюць
Пад стогны голаду — труну!
Красуй, совецкая сталіца,
Твой бурны дзень, твой горды рух,
Твой стан, як помнік большэвіцкі
Гадам свінцовых завірух!
Лістапад, 1934 г.
|
Прапануем да спампаваньня!