Удзельнік:Ssvb/Паралельны корпус
Мовы
[правіць]Ангельская
[правіць]- Індэкс:Liondan.Biely_klyk.djvu
- Індэкс:Смок_Белью.pdf ("Лупсякоў ужо дванаццаць год піша, вучыўся ў унівэрсітэце і яшчэ ўсё не ведае граматыкі." - Кузьма Чорны)
- Індэкс:Kazka_ab_wadzie_(1907).pdf
- Індэкс:Оскар_Уайльд_(1909).pdf
- Індэкс:Ірляндзкія_Народныя_Казкі_(1923).pdf (няма гэтай кнігі на ангельскіх Вікікрыніцах)
Польская
[правіць]Нямецкая
[правіць]Магчымы паралельны корпус?
[правіць]Асабліва цікавяць кнігі, у якіх беларускі тэкст найбольш набліжаны да ангельскага. Вядома, ідэальным варыянтам быў бы прамы пераклад з ангельскай мовы, але сярод старых выданняў у грамадскім набытку такое сустракаецца рэдка.
Частка перакладаў вельмі далёкая ад арыгінала. Напрыклад, Прыгоды Тома Соўэра — амаль што "вольны пераказ". Востраў скарбаў і Коннік без галавы таксама праблематычныя.
Бадай што найлепшая адпаведнасць арыгіналу з таго, што я бачыў на Вікікрыніцах на цяперашні момант — гэта творы Дыкенса. Але і там некаторыя дэталі наўпрост выкінуты.
| Chapter | Ангельскае выданне (1890) (revised ending) | Расейскі пераклад (1909), Шишмарёва | Беларускі пераклад (1940) |
|---|---|---|---|
| I | A fearful man, all in coarse grey, with a great iron on his leg. A man with no hat, and with broken shoes, and with an old rag tied round his head. A man who had been soaked in water, and smothered in mud, and lamed by stones, and cut by flints, and stung by nettles, and torn by briars; who limped, and shivered, and glared and growled; and whose teeth chattered in his head as he seized me by the chin. | Это былъ страшный человѣкъ въ грубой сѣрой одеждѣ, съ большимъ «желѣзомъ» на ногѣ, въ рваныхъ башмакахъ, безъ шапки, съ головой, обмотанной какимъ-то тряпьемъ. Онъ былъ весь мокрый, въ грязи и въ синякахъ, исполосованный каменьями, исцарапанный колючками и крапивой; онъ и хромалъ, и дрожалъ, и свирѣпо глядѣлъ, и неистово ругался. Зубы его стучали, когда онъ схватилъ меня за подбородокъ. | Гэта быў страшны чалавек у грубай шэрай вопратцы, з калодкаю на назе, у парваных чаравіках, без шапкі; галава ў яго была абвязана нейкімі анучамі. Ён быў увесь мокры, у гразі і ў сіняках, кульгаў, дрыжаў і страшэнна лаяўся. Зубы ў яго ляскалі, калі ён схапіў мяне за падбародак. |
| LVIII | It was evening when I arrived, much fatigued by the journey I had so often made so easily. The Boar could not put me into my usual bedroom, which was engaged (probably by some one who had expectations), and could only assign me a very indifferent chamber among the pigeons and post-chaises up the yard. But, I had as sound a sleep in that lodging as in the most superior accommodations the Boar could have given me, and the quality of my dreams was about the same as in the best bedroom. | Былъ вечеръ, когда я пріѣхалъ въ гостиницу, совершенно разбитый своимъ путешествіемъ, которое въ былые дни совершалъ безъ всякой усталости. «Голубой Вепрь» не могъ мнѣ отвести номера, который я обыкновенно прежде занималъ: онъ оказался занятымъ (несомнѣнно постояльцемъ, имѣвшимъ свои «большія надежды»). Мнѣ отвели какую-то жалкую конуру между голубятней и каретнымъ сараемъ; но и въ ней я спалъ очень крѣпко и врядъ ли заснулъ бы лучше въ самомъ роскошномъ апартаментѣ, какой только могъ представить «Вепрь». Сны мои были тоже нисколько не хуже тѣхъ, какіе могли мнѣ присниться въ самой прекрасной спальнѣ. | Я прыехаў у гасцініцу пад вечар, прычым падарожжа, якое ў былыя дні не выклікала ў мяне ніякай стомленасці, цяпер мяне зусім разбіла. «Блакітны Вепр» не мог адвесці мне нумара, які я раней звычайна займаў: ён аказаўся занятым (бясспрэчна, пастаяльцам, меўшым свае «вялікія надзеі»). Мне адвялі нейкі мізэрны катух паміж галубятняю і карэтным хлявом; але я спаў у ім вельмі моцна і наўрад ці заснуў-бы лепш у самым раскошным памяшканні, якое толькі мог даць мне «Вепр». |
| I took her hand in mine, and we went out of the ruined place; and, as the morning mists had risen long ago when I first left the forge, so, the evening mists were rising now, and in all the broad expanse of tranquil light they showed to me, I saw no shadow of another parting from her. THE END. |
Я взялъ ее за руку, и мы пошли вонъ изъ этихъ развалинъ. И, какъ утренній туманъ подымался передо мною, когда я покидалъ кузницу, такъ теперь разстилался вечерній туманъ; но теперь, мнѣ казалось, въ тихомъ и ясномъ сіяніи луны исчезалъ послѣдній призракъ нашей разлуки. Конецъ. |
Я ўзяў яе за руку, і мы пашлі з гэтых развалін. І, як раней ранішні туман падымаўся перада мною, калі я пакідаў кузню, так цяпер рассцілаўся вячэрні туман; але цяпер, мне здавалася, што ў ціхім і ясным святле месяца знікла апошняя здань нашай разлукі. Канец |
| Chapter | Ангельскае выданне (1848) | Расейскі пераклад (1935), Кривцова | Беларускі пераклад (1938) |
|---|---|---|---|
| I | Dombey was about eight-and-forty years of age. Son about eight-and-forty minutes. Dombey was rather bald, rather red, and though a handsome well-made man, too stern and pompous in appearance, to be prepossessing. Son was very bald, and very red, and though (of course) an undeniably fine infant, somewhat crushed and spotty in his general effect, as yet. On the brow of Dombey, Time and his brother Care had set some marks, as on a tree that was to come down in good time—remorseless twins they are for striding through their human forests, notching as they go—while the countenance of Son was crossed with a thousand little creases, which the same deceitful Time would take delight in smoothing out and wearing away with the flat part of his scythe, as a preparation of the surface for his deeper operations. | Домби было около сорока восьми лет. Сыну около сорока восьми минут. Домби был лысоват, красноват и хотя был красивым, хорошо сложенным мужчиной, но имел слишком суровый и напыщенный вид, чтобы располагать к себе. Сын был очень лыс и очень красен и, хотя был (разумеется) прелестным младенцем, казался слегка измятым и пятнистым. Время и его сестра Забота оставили на челе Домби кое-какие следы, как на дереве, которое должно быть своевременно срублено, — безжалостны эти близнецы, разгуливающие по своим лесам среди смертных, делая мимоходом зарубки, — тогда как лицо Сына было иссечено вдоль и поперек тысячью морщинок, которые то же предательское Время будет с наслаждением стирать и разглаживать тупым краем своей косы, приготовляя поверхность для более глубоких своих операций. | Домбі было каля сарака васьмі год. Сыну каля сарака васьмі хвілін. Домбі быў лысаваты, чырванаваты, і, будучы, між іншым, прыгожым, добра складзеным мужчынам, меў надта суровы і напышлівы выгляд, каб выклікаць прыхільнасць да сябе. Сын быў вельмі лысы і вельмі чырвоны, і, будучы, ведама, бясспрэчна чароўным дзіцем, здаваўся некалькі памятым і плямістым. На ілбе Домбі Час і яго брат Клопат пакінулі некаторыя сляды, як на дрэве, якое павінна быць ссечана, — бязлітасныя гэтыя блізнюкі, якія гуляюць па сваіх чалавечых лясах, робячы мімаходзь зарубкі, — тады як твар Сына быў ссечаны ўдоўж і ўпоперак тысячай маршчынак, якія таксама падманлівы Час будзе з асалодай сціраць і разгладжваць плоскім бокам сваёй касы, падрыхтоўваючы паверхню для больш глыбокіх сваіх аперацый. |
| XXX | Although the enchanted house was no more, and the working world had broken into it, and was hammering and crashing and tramping up and down stairs all day long keeping Diogenes in an incessant paroxysm of barking, from sunrise to sunset—evidently convinced that his enemy had got the better of him at last, and was then sacking the premises in triumphant defiance—there was, at first, no other great change in the method of Florence’s life. At night, when the workpeople went away, the house was dreary and deserted again; and Florence, listening to their voices echoing through the hall and staircase as they departed, pictured to herself the cheerful homes to which the were returning, and the children who were waiting for them, and was glad to think that they were merry and well pleased to go. | Хотя зачарованного дома больше не существовало и рабочий люд вторгся в него и стучал весь день, грохотал и топал по лестницам, вызывая с утра до вечера непрестанные приступы лая у Диогена, явно убежденного, что в конце концов враг его одержал над ним верх и, с торжеством бросая вызов, грабит его владения, — но первое время в образе жизни Флоренс не замечалось больших перемен. По вечерам, когда рабочие уходили, дом снова становился мрачным и заброшенным; и Флоренс, слушая удаляющиеся, гулко разносящиеся по холлу и лестницам голоса, рисовала себе счастливый домашний очаг, к которому они возвращаются, и детей, их ожидающих, и ей радостно было думать, что они веселы и уходят довольные. | Хоць зачараванага дома больш не было і рабочыя людзі ўварваліся ў яго і стукалі ўвесь дзень, грукалі і тупалі па лесвіцах, выклікаючы з раніцы да вечара няспынныя прыступы брэху ў Дыагена, яўна пераконанага, што ўрэшце вораг яго перамог і, з урачыстасцю задзіраючыся, рабуе яго ўладанні, — але першы час у жыцці Фларэнс не заўважалася вялікіх перамен. Вечарамі, калі рабочыя выходзілі, дом зноў рабіўся панурым і закінутым, і Фларэнс, слухаючы галасы адыходзіўшых людзей, якія гучна разлягаліся па вестыбюлю і лесвіцах, уяўляла ў думках шчаслівы дамашні ачаг, да якога яны варочаюцца, і дзяцей, што іх чакаюць і ёй радасна было думаць, што яны вясёлыя і ідуць з радасцю. |
| LXII | Not another stroke of business does the Midshipman achieve beyond his usual easy trade. But they do say, in a circuit of some half-mile round the blue umbrella in Leadenhall Market, that some of Mr. Gills’s old investments are coming out wonderfully well; and that instead of being behind the time in those respects, as he supposed, he was, in truth, a little before it, and had to wait the fulness of the time and the design. The whisper is that Mr. Gills’s money has begun to turn itself, and that it is turning itself over and over pretty briskly. Certain it is that, standing at his shop-door, in his coffee-coloured suit, with his chronometer in his pocket, and his spectacles on his forehead, he don’t appear to break his heart at customers not coming, but looks very jovial and contented, though full as misty as of yore. | Никаких новых дел Мичман не ведет, по-прежнему занимаясь своей торговлей. Но ходят слухи, распространяясь на полмили вокруг синего зонта на Леднхоллском рынке, что мистер Джилс весьма удачно распорядился в былые времена своим капиталом и не только не отстал от века, как он сам полагал, но, в сущности, немножко опередил его, и ему оставалось лишь подождать истечения сроков. Поговаривают о том, что деньги мистера Джилса начали оборачиваться и оборачиваются довольно быстро. Несомненно лишь одно: он стоит у двери лавки, в своем костюме кофейного цвета, с хронометром в кармане и очками на лбу, и как будто не сокрушается об отсутствии покупателей, но имеет вид веселый и довольный, хотя рассеян так же, как и в былые времена. | Ніякіх новых спраў Мічман не вядзе, па-ранейшаму займаючыся сваім гандлем. Але ходзяць чуткі, што містэр Джылс, нарэшце, вельмі ўдачна распарадзіўся ў ранейшыя часы сваім капіталам і не толькі не адстаў ад веку, як ён сам думаў, але, па сутнасці, крыху пасунуўся наперад. Бясспрэчна толькі адно: ён стаіць ля дзвярэй крамы ў сваім кафейнага колеру касцюме, з хранометрам у кішэні і акулярамі на ілбе, і як быццам не сумуе аб адсутнасці пакупнікоў, але мае выгляд вясёлы і задаволены, хоць такі самы няўважлівы, як і ў ранейшыя часы. |