Перайсці да зместу

Толькі раніцай сонца як гляне…

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Толькі раніцай сонца як гляне
Верш
Аўтар: Валеры Маракоў
1925
Крыніца: Чырвоны сьцяг. — 1925. — №5-6

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




 * * *
Толькi ранiцай сонца як гляне,
I расою заплача трава —
Устае ў русакудрым тумане
Залацiстых нябёс сiнява.

Поўны радасцi сiнiя далi
Каласiстых, курчавых палёў...
Эх, за ўзгоркам узвiранай хваляй
Славiць рэчка свой радасны лёс!

Выйду я i пайду за узгорак,
Пакланюся зялёнай вярбе...
Колькi сiлы, узмаху й прастору!
Сэрца ў грудзi мяцежнае б’е.

Сэрца звонiць у песнi, у марах
Аб прыгожасцi родных сялiб.
Вецер лiсце усмехамi шпарыць,
Абнiмаючы грудзi зямлi.

Нешта шэпча рабiна над рэчкай
Залатымi узмахамi слоў...
А з-за лесу кудлатая грэчка
Прывiтанне паслала ў сяло.

Толькi ранiцай сонца як гляне
I расою заплача трава —
Устае ў русакудрым тумане
Залацiстых нябёс сiнява