Страшны залом

Страшны залом Беларускія народныя казкі Аўтар: народ Крыніца: http://bellib.by/index.php/2009-05-23-15-07-31/item/tales-folk-035

Прапануем да спампаваньня!

Даўней бадай што ў кожным сяле быў свой вядзьмар. А што ні вядзьмар — то найпершы чмут. Вядзьмар і шэпча, і заломы вырывае, і ўсялякім чарадзействам займаецца. Людзі баяліся іх, дагаджалі, як ліхой скуле.

Дык вось, быў у адным сяле такі вядзьмар. Яго ведалі не толькі ва ўсёй аколіцы, а і ў цэлай акрузе. Ніхто не асмельваўся сказаць яму што насуперак, каб не зрабіў чаго ліхога.

Але быў у тым сяле адзін смелы чалавек. Звалі яго Тодарам. Многа ён па свеце хадзіў, шмат дзе быў, шмат чаго бачыў.

— Чмуціць ён, ваш вядзьмар, — кажа Тодар суседзям. — Нічога ён не знае і не ведае.

— Што ты гаворыш! — не вераць суседзі. — Глядзі, каб не наслаў ён на цябе бяды…

— Ну, то самі ўбачыце, праўду я кажу ці не.

Пайшоў Тодар у сваё жыта і заламаў там залом.

Праз колькі дзён прыходзіць да ведзьмара.

— Так і так, — кажа, — нейкі ліхадзей заламаў у маім жыце залом. Баюся, каб што благое мне не сталася. Схадзі вырві. Ты ж з гэтаю нячыстаю сілаю знаешся. Я табе заплачу, што захочаш.

Пачуўшы пра плату, вядзьмар ахвотна згадзіўся. Пайшлі на поле. Вядзьмар паглядзеў на залом здалёк і кажа:

— Вельмі ж страшны залом. Так да яго падступацца я і сам баюся.

Скінуў ён сарочку, каб большага туману напусціць на Тодара, і ракам папоўз да залома.

Паўзе вядзьмар і ўсё крэхча, што страшны залом нехта заламаў: відаць, на гаспадарову смерць. Давядзецца даражэй узяць з Тодара за такі залом.

Падышлі сюды і Тодаравы суседзі падзівіцца, як вядзьмар будзе страшны залом вырываць.

Тут Тодар, доўга не думаючы, уссеў на ведзьмара верхам, дастаў з-пад крыса дручок ды давай дубасіць ашуканца:

— Я ж табе, шэльма, пакажу, які гэта страшны залом! Я ж яго сам і заламаў!

Раве вядзьмар немым голасам, а Тодар дубасіць яго па чым папала. Біў, біў, а потым пытаецца:

— Будзеш добрым людзям галовы дурыць?

— Не, — енчыць вядзьмар, — пусці толькі жывога.

Пусціў Тодар ведзьмара. Усхапіўся той ды наўцекача — і сарочкі адрокся.

Напужаліся суседзі, думалі — вядзьмар са свету Тодара зжыве: ён жа ўсё можа зрабіць… Ажно мінае тыдзень, другі, а Тодар жыве і на ведзьмара чхае.

Вядзьмар жа керхаў, керхаў ды і скапыціўся: відаць, Тодараў дручок быў мацнейшы за яго чары.