Стары гасцінец

Стары гасцінец Верш Аўтар: Якуб Колас

Крыніца: http://yakubkolas.ru/category/vershy

Прапануем да спампаваньня!

Шлях старадаўні, вядомы ў народзе,
        Лёг між прысадаў бяроз,
        Пасмы іх спушчаных кос
Звіслі ў лісцяным жывым карагодзе.

Роўныя тоны іх мірнай размовы
        Ціха над полем плылі,
        I заміралі ўдалі
Песні спрадвечнай знаёмыя словы.

Побач гасцінца — лясы, лугавіны,
        Мора зялёнае ніў,
        Срэбраных рэчак разліў,
Лёгшых утульна пад зелені тынам.

Вёскі, мястэчкі абапал дарогі,
        Дбалы, гасцінны народ,
        Сад, паплавец, агарод,
Гай у сінечы, узгоркаў разлогі...

Век плыў за векам, мяняліся часы,
        Шмат адбылося падзей.
        Свет расчыніўся шырэй,
Новыя сцежкі пралеглі, як пасы.

Шлях жа спрадвечны з бярозамі ў згодзе
        Так жа, як здаўна, ляжыць,
        Краю гатовы служыць,
Тое ж ён носіць і імя ў народзе.

Шлях ты мой родны, гасцінец шырокі!
        Лучыш ты два рубяжы:
        Ўсход наш і Захад чужы,
Лёг ты спрадвеку праз нашы валокі.

Дай ты мне вестку аб людзях і краі —
        Чым жа народ наш жыве?
        Голас твой, чую, плыве,
Горы і долы, пустэлі мінае.

Часы ліхія насталі ў краіне,
        Топча дарогі чужак,
        Нішчыць дабро ваўкалак,
Чыніць расправы нямецкі звярынец.

Толькі ж не ведае вораг спакою —
        Б'юць яго нашы байцы,
        Ворагу будуць канцы:
Смерць яго сочыць з-за кожнае хвоі.

З Нёмана, Прыпяці, Свіслачы, Сожа
        Носіцца голас наўсцяж:
        Быў ён і будзе край наш,
Вораг закляты тут голаву зложыць!

Дружна паўсталі байцы-партызаны.
        Помста — іх думка адна;
        Знішчыць заразу да дна —
Ворагу месца пад дзікім бур'янам!

Вер мне, мой дружа: няпрошаным госцям
        Заўжды такі ў нас пачот:
        Выкінем нечысць за плот —
Месца ім хопіць на цёмным пагосце.

Чуеш, з усходу як громы грукочуць,
        Выкурым гада з нары.
        Родны гасцінец стары,
Хай жа твой голас ды будзе прарочы.

(1942)