АКТ IV.
Рэч дзеяцца пару гадзін пазьней. Сцэна цемная. Каля буфэту, як у 2-м акці, сьпіць Галубоускі. Пауза. Пасьля чуваць стук у дзьверы.
ЗЬЯВА I.
Галубоускі і Сьцепан [за сцэнай], пасьля Манька.
Галубоускі (будзіцца). Хто гэта? чаго? [Стук трывае далей]. Хто тамака стукае так позна? [Устае і ідзе да дзьвярэй]. Хто тамака?
Сьцепан (за сцэнай). Адчыняй, адчыняй, стары! гэта мы!
Галубоускі. Паночкі, позна… Ужо усе сьпяць: пані гаспадыня сьпіць і панна Маня сьпіць…
Сьцяпан (я. в.). Адчыняй! Мы разбудзім.
Галубоускі. Калі я сам ні ведаю… Каб гаспадыня ні злавалася…
Сьцяпан (я. в.). Ні будзе!.. Адчыняй!
Галубоускі. Зара, я толькі запалю сьвятло. (Запаляе элекстрыку. На сцэне робіцца сьветла).
Манька (босая, акрыушыся хусткай, уходзіць праз сярэдзіну). Хто тамака?
Галубоускі. А гэта тая кумпанія… (Адчыняе дзьверы; уходзяць: Сьцепан, Міхалка і два статысты, каторыя падтрымліваюць пад пахі зусім пьянога Лекдугну).
ЗЬЯВА II.
Сьцепан. Выбачайце, панна Маня, што мы вас сярод ночы разбудзілі, але ужо усюды зачынено, нікуды нельга дастукацца, а сягоння трэба канечне яшчэ трохі выпіць…
Лекдугна (ніпрытомны, пяе сабе пад нос):
|
Трэба, трэба, трэба піць, |
(Статысты ссунулі крэслы і кладуць на іх Лекдугну. Пасьля, узяушы з буфэту сыфон с сэльцэрскай вадой, уліваюць яму у горло воду. Ен плюе і чхае).
