Гэта старонка не была вычытаная
Больш за ўсіх жанкі трашчалі,
І адна перад другой
На праяву выкладалі
Меркаваньні, погляд свой.
ЦЁТКА МАГДА
Ну, няйначай, як забілі
І засунулі пад плыт.
Хлёрка сёлскі, гаварылі,
На яго даўно сярдзіт. —
Гэты довад разьбіваўся.
ЖАНКІ
Каб забілі, Магда, знай,
Хоць які-б, а сьлед астаўся,
Як канцы тут ні хавай.
Не камар-жа ён, ня голка,
І астаўся-б нейкі знак.
Што плясьці дарма, саколка?
Тут яно было ня так!
ТАЦЯНА
Ой, сястрыцы! мне здаецца,
Што ён проста кінуў дом
І цяпер мо‘ дзе сьмяецца —
Верыць нельга ім, гадом!
Ды Тацяну ўняў Сымонка,
Яе дзядзька, і падцяў.
