Гэта старонка не была вычытаная
Дзівота, які ты жывучы,
Ну, проста, як кот! —
І вешае Павал анучы
І лапці на плот.
„Хай за нач прасохнуць на печы:
І выпіў ты, Павал, а робіш дарэчы!“
І грошы дастаў ён з кішэні,
Памацаў квіткі,
Іх трохі пагоцкаў у жмені
Ды ў плот пад віткі!
„Нашто ў кішэні іх дзяржаць?
Няхай пад балькаю ляжаць:
Засьнеш—
Памнеш!
А заўтра ўставай, брат, раней…
Але-ж дзьме, падла, з сяней!
Вось сяк-так прымайстраваўся
На халодных камянёх,
Зьвіўся ў крэньдзель, скарцаваўся
І заснуў, як толькі лёг.
Прачнуўся назаўтра Паўлюк,
Зірнуў на пасьцель,
І ног ён ня чуе і рук,
Прапаў яго хмель.
Цоп за кішэню, другую, —
А грошай няма!
