Гэта старонка не была вычытаная
Глянуць справядліва,
Папсаваны людзі,
Мілачкі, на дзіва!
Уздыхнула тут цётка Тарэся.
— Дарма, жаночкі, злуяцеся!
Праўда, грэшым мы, грэшым,
Чорта лысага цешым,
Ніводная з нас не сьвятая,
Толькі-ж прычына ня тая,
А паслухайце лепей мяне вы:
Усё ліха пашло ад Матэвы!
Гэта ён, ліхадзей,
Наклікаў бяду на людзей!
Ну, дзе-ж быць дабру, падумайце самі,
Плот гарадзіў між Юр‘ямі!
Я й казала: „Кінь трапёны!
Хто гародзіць між Юр‘ёў?!
А ён — гэта забабоны!
Напляваць на іх! — Шалёны!
Лаяў, гад, з апошніх слоў
Старасьвецкія ўстановы,
І дзядоў не шанаваў.
А ня цяміў, безгаловы,
Што, стаўляючы плот новы,
Суш тым самым наклікаў.
Вы-ж на кем вазьмеце самі,
Хіба можна так рабіць —
Нішчыць звычай, што ня намі,
А складаўся ўжо вякамі,
І вякі ён будзе жыць?
