Гэта старонка не была вычытаная
Злодзей тхор-выжыга
Толькі выскаляўся,
А лісок, псялыга,
Со-сьмеху качаўся.
„Ой, зьвяры, вы, мае братцы!
Памажэце мне сьмяяцца!“
Гасаў мядзьведзь, гасаў,
Насіў дзядка, насіў,
Аж сам сябе кусаў,
На ўвесь лес галасіў.
Зачапіўся лапцем дзед
За корч-патарчаку,
Адчыніўся тады сьвет
Дзеду-небараку.
Выпусьціў мядзьведзя з рук,
Гопнуўся, завохаў,
Расьпасьцёрся, бы япрук,
На зялёным моху.
„Вось брыда, мядзьведзь!
Адкараскаўся ледзь!
А бадай ты спрах!..
Аж гудзе ў вушах!“
VI
Прышоў дзед дахаты,
Ціхі вінаваты.
І спытала бабка:
„А дзе твая шапка?
