Гэта старонка не была вычытаная
Усё чыста з поля зьнята —
Там адны мае зярнята.
А той вецер дзікім сьвістам
Дзьме па полі, полі чыстым,
Усьцілае жоўтым лістам
Мае шоўкі, мае руні
Ды халодных хмар насуне.
Золкасьць, зыркасьць і плюхота,
Журба, смутак і тускнота,
Безьлюдзь, жудзь і адзінота,
Скубуць мае руні-шоўкі
І авечкі і кароўкі,
Бо няма ім больш спажывы,
Бо расьлінкі ўсе няжывы,
Бо сабраны травы, нівы.
А там сівер чмыхне злосна!
Ой, як страшна стане, млосна!
Ткуць марозы кужаль белы,
Засьцілаюць ім сьвет цэлы,
Убіраюць дол зьмяртвелы.
Мае шоўкі, мае руні
Скрыжыць злы мароз-дзядуня.
Пад абрусам тым кужэльным,
Пад тым холадам пякельным
Я ляжу, сплю сном сьмяртэльным.
Ды надыйдзе зноў вясенька,
Маладзічка весяленька.
